Morgunn - 01.12.1932, Qupperneq 63

MORGUNN
189
og eg sagði: „Daisy, hvernig talarðu við Allie? Eg
heyri þig ekki segja neitt og eg sé ekki varirnar á þér
hreyfast". Hún svaraði brosandi: „Við tölum bara sam-
an með huganum“.
Eg spurði hana enn fremur: „Daisy, hvernig birt-
ist Allie þér ? Er hann í fötum?“ Hún svaraði: „Ó nei,
ekki fötum eins og við erum í. Það er eins og það sé
utan um hann eitthvað hvítt, ljómandi fallegt, svo fínt
og þunt og glitrandi, og ó, svo hvítt, og samt er engin
felling á því eða nokkurt merki um saum; svo að dúk-
ur getur það ekki verið. En það gerir hann svo yndis-
legan“.
Að morgni þess dags, sem hún andaðist, bað hún
mig um lítinn spegil. Eg hikaði við það, hélt, að henni
mundi verða svo mikið um að sjá, hve andlit hennar
var orðið magurt. En faðir hennar, sem sat hjá henni,
sagði: „Lofaðu henni að líta á veslings litla andlitið, ef
bana langar til þess“. Svo að eg fékk henni spegilinn.
Hún tók við honum með báðum höndum og horfði á
mynd sína í honum nokkura stund, stillilega og með
raunasvip. Að lokum sagði hún: „Þessi líkami minn
er bráðum útslitinn. Hann er eins og gamall kjóll af
mömmu, sem hangir þarna í skápnum. Hún fer aldrei
framar í hann, og eg verð ekki framar í mínum líkama,
af því að eg hefi nýjan andlegan líkama, sem kemur í
staðinn. Sannleikurinn er sá, að eg hefi hann nú, því
að það er með andlegu augunum, að eg sé himneska,
heiminn, þó að líkami minn sé hér enn. Þið leggið lík-
ama minn í gröfina, af því að eg þarf ekki framar á hon-
um að halda. Hann var búinn til fyrir líf mitt hér, og
nú er lifi mínu hér lokið, og þessi vesali líkami verður
lagður til hliðar, og eg fæ fallegan líkama eins og Allie“.
„Því næst sagði hún við mig: „Opnaðu hlerana,
mamma, og lofaðu mér að líta út á veröldina í síðasta
sinn. Áður en næsti morgun kemur, verð eg farin“. Eg
gerði það, sem hún bað um, og hún sagði við föður sinn: