Morgunn - 01.12.1935, Blaðsíða 94

220
M 0 B G U N N
i heimahúsum, þar sem eg hefi verið fengin til hjúkrunar,.
svo að hún hafi ekki birzt mér á undan andláti mannsins.
Og venjulega hefir maðurinn dáið innan tveggja eða þriggja
daga eftir að eg sá hana.
En það var ekki löngu eftir að eg hafði fyrst séð
þessa dökku mynd með andlitsblæjuna i spítalanum, að
önnur sýn birtist mér, sem að öllu leyti var harla ólik
hinni. Það var björt vera, klædd í lýsandi hjúp, líkan skýi,
og með unglegt, glaðlegt andlit. Hún birtist mér í fyrsta
skipti þegar eg vakti við rúmið hjá sjúklingi, sem var
mjög hættulega veikur. Hún stóð við höfðalagið, lyfti upp
hægra handleggnum og benti upp á við með vísifingrin-
um; látbragðið og svipurinn gáfu til kynna að von væri
um sjúklinginn; sú tilfinning var mér blásin í brjóst með þessu.
Öll hræðsla mín um sjúklinginn var blásin burt. Honum fór
tafarlaust að batna, og bráðlega var hann orðinn heilbrigður.
Eftir þetta birtist þessi bjarta vera mér oft, æfinlega
á sama stað við höfðalag sjúklingsins; látbragðið og svip-
urinn voru ávalt eins.
Eg fór að líta á dökku veruna sem fyrirboða dauðans,
og eins var það, að eftir að eg hafði hvað eftir annað
tekið eftir því, að sjúklingunum batnaði æfinlega, þegar
eg hafði séð björtu veruna birtast við rúm hans, þá fór
eg að líta á þá veru sem fyrirboða endurnýjaðs lífs. Ekki
á eg við það, að eg hafi talið það að hún birtist afdráttar
lausa staðhæfingu um það að sjúklingnum mundi batna
hvernig sem með hann væri farið og að bati hans væri
óháður allri mannlegri starfsemi. Mér virtist ávalt þetta
flytja mér þann boðskap: »Vonaðu — og starfaðu«. Áhrifin
á mig voru þau að láta mig leggja sem allra mest kapp á
að gera það, sem i mínu valdi var, til þess að hjálpa áfram
bata sjúklingsins.
í allri reynslu minni sem hjúkrunarkonu vissi eg aldrei
til þess að nokkur sjúklingur dæi eftir að eg hafði séð
björtu veruna hjá honum. Menn mega ekki skilja þetta
svo, sem eg hafi séð hana hjá hverjum sjáklingi, sem