Morgunn - 01.12.1935, Blaðsíða 98

224
MOBGrUNN
erfið, hvort sem maðurinn, sem var að deyja, sá og þekti ein-
hvern frá öðrum heimi áður en hann andaðist eða ekki, þá brást
það ekki, að eg sæi, að manninum nýlátnum, anda-líkama
hans myndast uppi yfir dauðu líkinu, samstæðu við jarðneska
líkamann, en orðin dýrleg. Hvað kvalafullar sem síðustu
stundirnar kunna að hafa verið, hvað lengi sem maðurinn
hafði verið að dragast upp, þá voru engin merki þjáningar
eða sjúkdóms á skínandi andliti verunnar. Eftirtakanlegur
var stundum munnurinn á þessu andliti og andlitinu á
líkinu, afmynduðu af þjáningum og með djúpum hrukkum
eftir þrautirnar.
Oft hefir mig langað til að segja fólkinu, er hefir verið
grátandi við rúmið, frá því sem eg hafði séð, en sjaldan
hefi eg gert það, af því að eg hefi fundið, að það mundi
ekki trúa þvi, að það gæti verið að eg hefði séð það, sem
var því ósýnilegt. Heitt hefi eg óskað þess, að það gæti
líka séð eterlíkama mannsins, sem það syrgði, og flutt
með sér út úr dánarherberginu myndina af hinu ljómandi
andliti, mótað um aldur og æfi á minni þeirra. Ef það
hefði snöggvast litið þetta augum, mundi það hafa svift
dauðann miklu af broddi sínum. Og eg er þess fullvís, að
stundum mundi það hafa breytt sorginni í fögnuð.
VII.
Það var hérumbil sex mánuðum eftir að eg tók til
starfa í spítalanum, að mér var það opinberað, að deyjandi
mennirnir sjái í raun og veru þá, sem komið hafa frá
sviðum andalífsins til þess að fagna þeim við komu þeirra
inn á annað tilverustig.
Fyrsta skiptið, sem eg fékk með augunum sönnun fyrir
þessu, var þegar L. dó — yndisleg stúlka, seytján ára
gömul, sem var vinkona mín. Hún dó úr tæringu. Hún
hafði engar þrautir, en þreytan, sem orsakast af afar mikilli
veiklun og þróttleysi, lagðist þungt á hana og hún þráði
hvíldina.
Skömmu áður en hún andaðist varð eg þess vör, að