Búfræðingurinn - 01.01.1951, Blaðsíða 114

112
BÚFRÆÐINGURINN
Þannig er stráið látið liggj a í 4—6 daga eða þangað til að það er
orðið þurrt. Þá er þreskivélinni rennt á garðana, og hún er sjálfvirk, tek-
ur stráið sjálf upp í sig. Kornið fer svo upp í sérstakan kassa, en hálm-
urinn gengur aftur úr, fellur ofan í akurinn og dreifist.
Víða í Bandaríkjunum, einkum í Suðurríkjunum, eru notaðar þreski-
vélar, sem gera hvort tveggja, að slá og þreskja, en þá þarf kornstöngin
að standa lengur en ella, svo að kornið sé orðið nógu þurrt.
Bændur eiga yfirleitt sjálfir flest verkfærin, sem þeir þurfa að nota.
Þó eiga ýmis smærri bú sameiginleg verkfæri, og vinna þá bændurnir
hver hjá öðrum, eftir því sem henta þykir.
Amerískir bændur og landbúnaðarverkamenn kunna vel að fara með
vélar sínar og verkfæri. Mikil áherzla er lögð á fallega og hagkvæma
vinnu og umfram allt mikinn hraða.
Eg hef nú í stuttu máli drepið á það helzta í sambandi við korn-
rækt bænda í Dakota, en að sjálfsögðu mörgu sleppt í svo stuttu máli.
Þó að land okkar og þeirra sé harla ólíkt, þá held ég samt, að íslenzkir
bændur geti mikið af þeim lært, því að amerískir bændur standa mjög
framarlega, hvað snertir tækni og vísindi á sviði landbúnaðar yfir-
leitt.
Og nú kem ég að því, sem einkum vakti fyrir mér með þessu grein-
arkorni, og það er, hvað helzt sé hægt að gera nú til þess að vekja
áhuga íslenzkra bænda fyrir kornrækt og hvort ætla megi, að kornrækt
verði nokkurn tíma verulegur þáttur í þjóðarbúskap okkar íslendinga.
Tiraunir með kornrækt á Sámsstöðum og víðar hafa sýnt, að fá má
sæmilega árvissa uppskeru. Tilraunir þessar hafa staðið yfir í nógu
langan tíma til þess, að verulega má á þeim byggja. Ennþá hafa bænd-
ur ekki hagnýtt sér þá reynslu, sem fengizt hefur með tilraunum þess-
um. Ég álít, að það sé ekki vegna þess, að bændur skilji ekki, hvaða
gildi kornrækt hefði almennt fyrir þjóðina, heldur vegna hins, að frain-
farirnar eru ekki komnar á það stig, að unnt sé að taka upp kornrækt
almennt. Við höfum nóg landrými, — ekki vantar það. En mjög er sein-
legt og erfitt að vinna og koma í rækt móunum og mýrunum. Fram á
síðustu ár — og víða enn — er tækni til jarðvinnslu af skornum
skammti. Og svo dýrt hefur orðið að brjóta landið og koma því í rækt,
að bændur hafa haft um nóg að hugsa að slétta túnin og stækka þau.
Þar að auki hefur gengið mjög illa að fá nauðsynleg tæki til túnræktar
og heyskapar.