Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1945, Qupperneq 29

J. MAGNÚS BJARNASON
7
kappsamur og fylginn sér, var hann
ekki alskostar ánægður með úrslitin,
sem voru hin sömu, hvað ofan í ann-
að. — Alt vegna meinleysis og rolu-
skapar Magnúsar. Og gekk þetta svo
langt, að öll þau ár sem Magnús bjó á
Arnheiðarstöðum, kom aðeins eitt
mál bygðarbúa fyrir rétt. — Sækjandi
tók kæruna til friðdómara í annari
bygð.
Ástríða Magnúsar til að gleðja
aðra, knúði hann oft til afskifta á
annara högum. Fyrsta vorið sem við
áttum heima á Geysi, vorum við bróð-
ir minn á gangi eftir Geysirbraut,
eins og vegurinn austur að vatninu
er nefndur. Einhver var nýbúinn að
kveikja í sinunni á vegarstæðinu. —
Þetta var í fyrsta skifti sem við höfð-
um séð logana læsa sig eftir sinu-
flókanum og dansa eins og litla ljós-
álfa eftir skraufþurrum girðingar-
renglum. Okkur varð starsýnt á
þetta, svo við stöldruðum við, en
héldum svo heim. Rétt á eftir okkur
kom óku'nnur maður heim á hlaðið.
Hafði hann orð á eldinum, og hélt
svo leiðar sinnar. Næsta morgun var
sú frétt flogin út um bygðina, að
Geysis-strákarnir hefðu borið eld að
girðingu næsta nágrannans. — Faðir
okkar var við fiskivéiðar niður við
vatn, og barst fregnin til hans. Hafði
hann auðsjáanlega trúað sögunni, og
var þögull og þungur á brún, þegar
eg sá hann næst.
Um Magnús var öðru máli að
gegna. Um hádegi, daginn eftir brun-
ann, kom hann hlaupandi heim að
Ueysi. Ekkert erindi átti hann ann-
að en að fullvissa móður mína um, að
við bræður værum saklausir og
mundum ekki hljóta neitt ilt af þess-
ari missögn um uppruna eldsins. Síð-
ar minntist hann ekki á þetta við mig;
og þegar eg reyndi að grafast eftir
hvernig hann einn hefði vitað, að við
vorum saklausir af að hafa kveikt í,
svaraði hann því, að hann vissi það,
og það væri sér nóg. En margt ómak-
ið mun hann hafa tekið á sig, áður en
fréttin féll í gleymsku.
Þetta sama ár, snemma morguns,
annars ágústmánaðar, var eg við slátt
með föður mínum, í mýrunum fyrir
sunnan Geysi. Hitinn og mýbitið
voru upp á það versta, og kominn sá
tími sumars, þegar fætur okkar féllti
í sár af að standa daglega í eitruðu
mýravatninu. Mig dreymdi vakandi
við orfið — um dýrðina á Hnausum.
Þennan dag átti að halda þar upp á
íslendingadaginn. — Þar mundi fólk
ganga frjálsmannlegt í sparifötun-
um, og blessað kulið af vatninu sigr-
ast á hitasvækjunni og sópa mýinu út
í skóg.
Fyrst á morgnana var eg vanur að
fylgja föður mínum eftir við sláttinn,
með því að taka mjóan skára. En :í
þetta sinn var eg á eftir; og hann var
kominn löngu á undan mér til baka
þar sem slægjan byrjaði; og þegar eg
sneri við, sá eg að hann var á tali við
mann, meðan hann brýndi. Þar var
Magnús kominn. Ekki veit eg hvað
þeim hafði farið á milli, en þegar
faðir minn spurði mig hvort mig
langaði nokkuð til að fara á íslend-
ingadaginn, hefði auðveldlega mátt
telja mér trú um, að Magnús væri
göldróttur. Að karl gaf mér farar-
leyfi, svona um hábjargræðis tímann,
var mér eins óskiljanlegt, eins og
hitt, hvaðan “inngangs í garðinn”,
væri að vænta — full fimtán cents!
En Magnús réði úr því. Um leið og
hann svaraði fyrir mig — það væri