Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1945, Page 42

Eftir P. B. Shelley
Zephyrus frjálsi, andi hausts þú ert,
þitt eðli hulið flýja blöðin smá,
er dáin f júka um landið litabert,
líkt eins og vofur galdramanni frá;
landplágusýktur sægur! Litafjöld
á lauf þú málar, er í jarðarskjól
þú leggur vængjuð fræ, um vetrarkvöld,
á væran beð, sem lík, er gröfin fól.
Uns bláklædd vordís vel þeim fagna skal,
er vekur hún af blundi frjóa jörð
og klæðir litum fjöll og fagran dal,
frjóhnappa nærir, líkt og sauðahjörð.
Þú frjálsi andi, er yfir löndin fer,
eyðandi lífs og viðhald, seg þú mér.
Við strauma þinna afl og ástarhót,
óveðraskýin, líkt og dáin blöð,
slitna frá himins og frá hafsins rót,
húmvofur elds og skúra! fylking hröð,
á bláum feldi lofts á þinni leið,
sem lokkasafn, er rís á fölri brá
á skapanorn, er þylur svikaseið
við sjónhring ystan, hvirfilpunkti frá;
er kembir stormsins sterka hönd sitt hár.
Nú strengir ársins liðna finna hljóm,
er yfir næturhiminn breiðist blár,
sem bláhvolf kirkju, er stendur ein og tóm;
en fyllist ört, er hagl á hvörmum deyr,
við húmsins eld og veðrafár; ó heyr!
Þú, er af sumardagsins blíða blund
bláa Miðjarðarhafið, er það lá,
vaktir, og snertir þinni máttarmund,
hjá mætri Pumisey, í firði blá.
Þú aldna turna eygðir himni frá,
í öldum hafsins laugast svefni vært,
með bláan mosa og blómareiti smá,