Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1945, Síða 59

FRÁ LANDNÁMSÖLDINNI
37
a vatni og einn farþega, sem var fs-
lendingur, hljóp til lands á svo veik-
Um ís, að upp kom vatn í hverju hans
feri. Hann hafði brotið ísinn í hverju
sPori, en ekki haft tíma til að sökkva.
Margir gátu sér orðstír fyrir á-
stundun og þolgæði, svo sem þeir, er
að lokinni tíu klukkutíma þrælavinnu
Vlð sögunarmylnu, börðu niður skóg-
lun langt fram á nætur til að stækka
rJoðrin í kring um húsin. Vinnu-
brögð, sem tíðkuðust þá við sögunar-
mylnur og lengi fram eftir árum,
þekkjast ekki nú á dögum. Menn voru
játnir bera á öxlinni stór tré frá sög-
mni 0g stafla þeim upp í háa hlaða.
arð þetta einum þeirra að bana. En
soguriti nýlendunnar færði þann at-
Ufð til Selkirk. Á hann þakkir skild-
ar> — ekki þeirra í Selkirk, heldur
°kkar -— fyrir hreinsunarmeðalið.
En eg sá og vissi aðra sitja uppi á
Slrðingunum eins og svarta fugla
konurnar hlúðu að kartöflu
\°^tUnUni’ ^ konan var veik og gat
6 ki mjaltað kúna, var sent á bæi
llr annari konu. Það náði ekki
neinni att að bóndinn legði sig niður
Vl svo lítilfjörlegt verk. Eg þekti
lnn, sem ætlaði að drepa jarðsvín
^groiindhog) með þeim hætti að fella
^ það tré, og beið dýrið rólegt meðan
°ndi var að höggva. En tréð féll í
0 U^a att V1ð það sem því var ætlað
S var nærri búið að drepa hann
sJalfan.
u ^ sjálfsögðu hefir gott efni og
^Pp ag verið í hinum íslensku land-
leikSm°nnU™ yfirleitt- ÞV1 örðug-
þe arnir brýndu jafnvel hina deigu.
sérg!r smá óhöpp hentu þá, heltu þeir
hin * kjarnyrðum, en við aðkomu
^nes^3 St°ru settl Þá nljóða. Þegar
reyndi á vissi eg engan missa
móðinn né láta sér detta í hug að
hengja sig. Allir, sem eg hafði kynni
af voru undantekningarlaust dreng-
skaparmenn. Það þótti merkilegt í
þá daga. Það þykir ekki merkilegt
nú á dögum, heldur hitt, að þeir
skyldu hafa þrek og þrautseigju til
að berjast baráttu sinni vonlausir um
eigin sigur, með ekkert að sætta sig
við annað en það, að niðjar þeirra
mundu njóta arðs af vinnu þeirra og
uppskera það er þeir sáðu.
En hvað hefir orðið efst á baugi?
Niðjarnir hafa selt frumburðarrétt
sinn fyrir baunadisk. Hin fornhelgu
óðul landnámsmannanna ganga nú
óðum úr greipum þeirra og gerast
eignir Galisíumanna. “Arkarsmiðir
unnu gagn, en aðrir nutu”. Landnem-
arnir gerðu gagn en Gallar nutu.
Samt dettur mér ekki í hug að
halda því fram, að heimurinn fari
versnandi. Ekkert getur verið fjær
sanni en það, að unga kynslóðin
standi hinni eldri að baki. “Fjarlægð-
in sem gerir fjöllin blá” er og völd að
því að menn sjá ekki sína samtíðar-
menn, en setja þá sem sálaðir eru í
guða tölu.
Kímniskáld í Bandaríkjunum að
nafni Bill Nye komst mjög við af
hetjudýrkun landa sinna og því dá-
læti sem þeir höfðu á George Wash-
ington. í smágrein, sem hann skrif-
aði um það efni, benti hann á, að
þrátt fyrir allan mikilleik hefði
George Washington haft sína veiku
hlið, að hann hefði verið álíka kröft-
ugur í bölvi og bænahaldi, fyrir hans
óviðeigandi munnsöfnuð hefði ísinn
á Delaware brotnað upp og ána leyst
að vorinu viku fyrir tímann. En Bill
Nye sagðist einnig leyfa sér að benda
ungum mönnum í Bandaríkjunum á