Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1945, Síða 100

Eftir séra Valdimar J. Eylands
Seint í ágústmánuði 1944 barst
Gretti Jóhannsson, ræðismanni í
Winnipeg símskeyti frá dr. Helga P.
Briem, aðalræðismanni fslands í New
York, þess efnis að honum sjálfum,
ásamt Einari P. Johnson, ritstjóra
Lögbergs; Stefáni Einarsson, rit-
stjóra Heimskringlu; Hannesi Pét-
urson, fasteignasala, og mér, væri
boðið af ríkisstjórn íslands til fund-
ar við herra Svein Björnsson, forseta
íslands, sem þá var væntanlegur til
New York, eftir að hafa setið gesta-
boð hjá Roosevelt, hinum mikla þjóð-
höfðingja Bandaríkjanna, og heims
málaleiðtoga í Hvíta húsinu í Wash-
ington. Þetta var okkur öllum óvænt
frétt, en vitanlega hið mesta gleði-
efni og sæmd. En þar sem eg er
maður sem á marga húsbændur, gat
eg fyrir mitt leyti ekki tekið boðinu
strax. Fyrst þurfti eg að ráðfæra
mig við safnaðarnefnd mína í Fyrsta
lúterska söfnuði, og ráðstafa messu-
gjörðum og öðrum verkum sem til
kynnu að falla í söfnuðinum í fjar-
veru minni, og auðvitað þurfti eg að
fá samþykki konunnar minnar til að
hleypa mér í slíkan soll sem talið er
að finna megi í hinni miklu heims-
borg. En hvorutveggja leyfið var
auðfengið; safnaðarnefnd mín gaf
fúslega samþykki sitt, og konan áleit
að mér myndi óhætt og var ferðar-
innar fýsandi.
Er ferðin hafði verið ákveðin var
fyrsta viðfangsefnið að fá ferðaleyfi,
peninga til ferðarinnar, og svo far-
skjóta. Gekk alt vel með peningana
og leyfið. En um farkostinn var
nokkur efi um stund. Eftir nokkra
viðleitni tókst þó að fá þrjú sæti í
Trans-Canada flugvél, á miðviku-
dagsmorguninn 23. ágúst. Slóum við
þrír félagar, Hannes, Grettir og eg
því þá föstu, að taka þetta tækifæri
og bjuggumst við til ferðar. Ritstjór-
arnir, sem þá voru eins og venjulega
bundnir að koma út blöðum sínum,
lögðu af stað nokkru síðar, og ferð-
uðust með járnbrautarlest.
Við þremenningarnir lögðum af
stað í indælu veðri klukkan hálf þrjú
um morguninn. Eg hafði aldrei flog'
ið. Skal eg ekki neita, að þótt eg sé
kominn af unglingsárunum, var eg
talsvert spentur síðustu klukkutím'
ana sem eg sat heima og beið eftif
bílnum, sem átti að taka mig út a
flugvöllinn. Það var ekki til að hugsa
um svefn, svo eg fór að reyna að
semja ræðu. En það reyndist líka
ógerningur, svo eg sat og beið. En
svo kom bíllinn von bráðar og í hoo-
um voru ferðafélagar mínir. Biðin á
flugvellinum var örstutt, og eftir að
búið var að vigta farangur okkar,
fórum við upp í flugskipið, sem brátt
var fullsetið. Þegar allir voru komn-
ir inn, kom einhver með lykil, °S
læsti hurðinni utan frá. Þetta fanst
mér einkennilegt en skildi síðar, að
þetta er nauðsynleg varúðarregl3,
Einhverjum kynni að detta í hug á
fluginu, að fara út á hlað til að fá sér
frískt loft, og myndi þá finnast þa^