Helgafell - 01.10.1946, Qupperneq 72

254
HELGAFELL
inni, því að honum fylgdu allir Gað-
búar, sem í borginni voru. Hannes
Hafstein þurfti fyrst um haustið að
gera hreint fyrir sínum dyrum, þegar
hann var í boði við hringjarakosningu
á móti Chr. Riis (síðar yfirlækni í
Árósum, þeim er konunginn móð-
gaði. G. J.). ViS prófkosninguna sigr-
aði Hafstein, en á aðalfundinum,
þar sem Jóhann Ottosen líkti Riis
við Beaconsfield lávarð (brezkur for-
sætisráðherra, hét réttu nafni Disraeli.
G. J.) sigraSi lávarðurinn hinn ís-
lenzka andstæðing sinn með 39 at-
kvæðum á móti 37.“
Hér má enn geta þess, að um langt
skeið var íslenzkur maður, Eiríkur
Jónsson orSabókaíhöf., varaprófastur
á GarSi. Hefur höf. fá orð um hann,
en það skín út úr þeim, að honum
þyki heldur lítið hafa komið til em-
bættisreksturs hans. Gefur hann í
skyn, að Eiríkur hafi ekki haft sem
bezt áhrif á stúdenta, hafi hann
verið of kompánlegur við þá, drukk-
ið við þá dús og jafnvel svallað með
þeim. Hann hafi og verið fram úr
hófi rellinn. HvaS sem því líður, var
íslendingum vel við Eirík, og voru
þeir stöðugir gestir í húsi hans og
konu hans, frú Petrínu. Sá, sem þetta
ritar, hefir heyrt ýmsar sögur af því,
hvernig það hafði atvikazt, að Eiríkur
fékk þessa stöðu, en þar eð ég veit
naumast sönnur á þeim, skal ég ekki
hafa þær eftir, heldur vil ég ljúka máli
mínu með því að segja frá því eina
skipti, sem ég sá Eirík, sem stúdent-
ar köluðu annars Rúka; það var meS
aftaka skringilegum atburðum og vona
ég, aS enginn fyrtist við þá frásögu.
ÞaS var um sumar. Foreldrar mínir
sálugu bjuggu í útjaðri Kaupmanna-
hafnar, og hef ég verið 9 eða 10 ára
gamall, er þetta gerðist. Þá var það
dag einn, er faðir minn var einn
heima með mig, að skólabróðir
hans kom í heimsókn; gerðu þeir
sér nokkurn glaðning og urðu vel
reifir, en báðir voru mennirnir hinir
skemmtilegustu, er svo stóð á. Um
síðir afréðu þeir að leigja sér vagn
og aka niður á GarS að heimsækja
Eirík. Ekki þorði faðir minn þó að
skilja mig einan eftir heima, og tóku
þeir mig því með, en ég var, eins
og gefur að skilja, himinlifandi yfir
að lenda í slíkri hofferð. Er ofan á
Garð kom til Eiríks, voru þar ein-
hver frekari teiti, og man ég lítið eftir
því, en allt var það í sóma. Mér varS
ákaflega starsýnt á Eirík; hann lá
uppi í legubekk og voru báðir fætur
hans vafðir járnreifum, því að hann
var alltaf að fótbrotna og greri ekki
um, en Petrína kona hans, sem var
afar feit, að mér fannst, gekk um
beina. Eiríkur mun þá hafa verið yfir
sjötugt. Nú vildi það til, að Petrína
skrapp í annað herbergi, og varð
kunningi föSur míns henni samferða.
Ekki voru þau fyrr búin að fella hurð
að staf, en Eiríkur veltist skröltandi
fram úr sóffanum og út að dyrunum;
setti hann augað á skráargatiS og
dvaldi þar góða stund. Er þau Petrína
komu inn aftur, var Eiríkur æfur.
,,Jeg saa godt du kyssede ham“. (Ég
sá vel, að þú kysstir hann), sagði
karlinn við Petrínu. Nú virtist mér
Petrína heldur ófrýnileg, en maðurinn
hins vegar ungur og sélegur, enda
snotur maður fram á gamals ár, svo
ekki þarf að efa, að Eiríki hafi mis-
sýnzt. En svo var atvikið afkáralegt,
að jafnvel ég fór aS hlæja, þó að
ég skildi það fyrst til fullnustu síðar.
GuSfcr. Jónsson