Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2007, Side 106

RANNVEIG SVERRISDÓTTIR
að halda til að geta þroskast eðlilega og því ættd að líta á peninga sem ertt
er í táknmál sem fjárfestingu í þeim en ekki kostnað samfélagsins.
Viðhorf til táknmála hafa breyst víða um heim og hafa málfræðirann-
sóknir lagt þar til stóran skerf. Táknmál teljast nú fullkomin mál og eru
rannsökuð eins og önnur tungumál, táknmálstúlkar eru staðreynd og
táknmál er víða kennt í skólum, bæði heyrandi og heymarlausra. A Is-
landi stöndum við framar mörgum þjóðum. Hér hefur ýmislegt verið
gert til að bæta stöðu táknmálsins og heymarlausra þó að stóra skrefið,
það að viðurkenna táknmál sem fyrsta mál heymarlausra, hafi enn ekki
verið stdgið. Margt hefur breyst í íslensku samfélagi sem sýnir jákvæð
viðhorf til táknmálsins. Táknmál er komið inn í aðalnámskrá grunnskóla
sem í}Tsta mál heymarlausra/heymarskertra nemenda, á táknmálssviði
Hlíðaskóla starfa nokkrir menntaðir grunnskólakennarar sem em döff
og einnig heyrandi kennarar sem hafa hlotið menntun í táknmáli og
menningu heyrnarlausra. Táknmálsfræði og táknmálstúlkun em kennd
við Háskóla Islands og Kennaraháskóli Islands hefur tekið íslenskt tákn-
mál inn sem kjörsvið. Þetta síðasta er ekki síst mikilvægt þar sem hvergi
er mikilvægara að viðhorfin séu jákvæð en í kennslu heyrnarlausra barna.
Þetta kjörsvið, íslenskt táknmál, var í fyrsta sinn í boði haustið 2006 við
KHI í samvinnu við táknmálsfræði við Hugvísindadeild Háskóla Islands.
Þó ekki sé hægt að gera ráð fyrir því að nemendur sem útskrifist af þessu
kjörsviði verði fullfærir í táknmáli rná reikna með að þeir hafi fræðst um
táknmálið, táknmálssamfélagið og menningu heymarlausra þannig að
viðhorf þeirra verði jákvæð í garð málsins og málsamfélagsins. Þetta er
vissulega framför innan íslenska menntakerfisins og mun vonandi smðla
að jákvæðum viðhorfum til táknmáls, til menntunar heyrnarlausra barna
sem og almennt jákvæðum viðhorfum til táknmáls í grunnskólum lands-
ins.
Það má glöggt sjá af ofangreindu að viðhorf til íslenska táknmálsins
og táknmála almennt hafa breyst mikið á undanförnum áratugum og em
viðhorfin miklu jákvæðari í dag. Ástæður þess em nokkrar, opnari um-
ræða um heyrnarlausa og málefni þeirra, almennur skilningur á stöðu
minnihlutahópa, rannsóknir á táknmálum og viðurkenning á þeim sem
fullgildum málum svo eitthvað sé nefht. Enn er málefnið þó viðHæmt
og má leiða líkur að því að neikvæð umræða um heyrnarlausa eða tákn-
mál geti leitt til neikvæðari viðhorfa. Fræðsla um táknmál og meimingu
heyrnarlausra er mikilvæg því hún getur upplýst samfélagið og þar með