Tímarit Máls og menningar - 01.04.1946, Qupperneq 77

UMSAGNIR UM BÆKUR
67
Fæ ég ekki séð að þessi vísa þuríi mikilla skýringa við. Auk þessa hefur
verið sleppt hálfu erindi úr kvæðinu „Til B. B. Hansson" (bls. 98—9), og er
það tiltæki alveg óskiljanlegt. Síðari hluti bókarinnar er viðbót við Kviðlinga.
Þar hefði útgefandi mátt geta heimilda sinna við hvert kvæði. Það hefði verið
honum til lítils erfiðisauka en forvitnum lesanda til ánægju.
I bók eins og þessari sem hefur að geyma mörg hundruð vísur og kvæði er
alveg nauðsynlegt að upphafaskrá fylgi í réttri stafrófsröð. Útgefandi hefur þó
látið sér nægja að birta skrá um heiti vísnanna og kvæðanna í sömu röð og
þau koma fyrir í bókinni. £r það til lítils gagns.
ilí. K.
Magnús Ásgeirsson: MEÐAN SPRENGJURNAR
FALLA. Norsk og sœnsk Ijóð í íslenzkum búningi.
Útgefandi: Helgafell 1945. 104 bls.
Ljóðaþýðingar Magnúsar Asgeirssonar hafa á undanförnum árum átt mikl-
um vinsældum að fagna, enda fer varla hjá því, að þær verði í framtíðinni
taldar vera einhver gagnmerkasti þátturinn í bókmenntastarfi okkar íslend-
inda á fyrra hluta þessarar aldar. Þær hafa ekki aðeins kynnt okkur marga
helztu skáldsnillinga heimsins, allt frá Ómari Khayyám til Lee-Masters og Aud-
ens, heldur má benda á það með fullum rökum, að íslenzkur kveðskapur hefur
í röskan áratug orðið fyrir menntandi og frjóvgandi áhrifum frá þeim, jafnvel
svo djúprættum, að þau hafa ráðið miklu um þróun og mótun sumra beztu
ljóðskálda okkar um þessar mundir. Að vísu má gera ráð fyrir, að ávextir
þessara áhrifa eigi eftir að koma ennþá betur í ljós og ná fyllri þroska, áður
en langt um líður, en ég er hræddur um, að íslenzk ljóðlist væri í dag skemur
á veg komin um nútímalega formvöndun og nýbreytni í vali og meðferð yrkis-
efna, ef hún hefði ekki notið leiðsögu þeirrar og hvatningar, sem felst í starfi
Magnúsar Ásgeirssonar. Ef til vill er rangt að segja, að Magnús þýði erlend
ljóð á íslenzku, því að hann enduryrkir þau á íslenzku, ósjaldan svo vel, að
„þýðingin" stendur hvergi að baki frumkvæðinu í snilld, og stundum framar,
en slíkt er auðvitað ekki á annarra færi en mikilla listamanna. Hann er gædd-
ur óvenjulega margþættri formskyggni og þjálfaðri málsköpunargáfu, svo að
honum veitist auðvelt að túlka fjarskyldustu tegundir ljóðlistarinnar, klassík
og nýtízku, fíngerða lýrik og burleskt dægurrím, en þessi sjaldgæfa fjöl-
hæfni í vinnubrögðum hefur einmitt átt drýgstan þátt í að örva og frjóvga
samtíðarskáldmenntir okkar Islendinga.
Það er óþarfi að fara mörgum orðum um þetta nýja ljóðasafn, Meðan
sprengjurnar jalla, þótt það skeri sig úr ölium fyrri söfnum Magnúsar að því
leyti, að hér hefur hann aðeins valið sér viðfangsefni úr skáldskap tveggja
frændþjóða okkar, Norðmanna og Svía, en jafnframt bundið valið við örfáa
höfunda eða eigi fleiri en sjö. Bókin hefst á þremur kvæðum eftir Fröding,
en tvö þeirra, Karl og kona og Morgundraumur, munu haía valdið miklum