Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Page 28

Tímarit Máls og menningar
í einni línu í senn og varla það. Sumt gesta voru svo virðulegar persónur að
mér fanst ekki gustuk að brjóta múrinn kríngum þá með ávarpi, enda hefði
ég ekki vitað hvað ég átti að segj a við þá. Samt var ég fyren varði um það bil
kominn ofaní einn frægðarmann sem ég gerþekti úr blöðunum. Því miður
kom ég þó ekki fyrir mig hvort hann var heldur heimsfrægur sundkóngur eða
aðmíráll sem hafði imnið frægan sigur í stríðinu, nema hvað hann var í hug
minum teingdur miklu vatni. Með því hann var góðlegur á svipinn, og ekki
nema í meðallagi gáfulegur, þá dirfðist ég að nefna nafn mitt við hann og
þakka honum fyrir þann mikla sóma sem hann hefði gert — ja hverjum? í
rauninni okkur öllum.
Þakka yður fyrir, sagði maðurinn.Þér eruð mikið vænn að segja svo.
Ég gat ekki orða bundist úr því ég átti þess kost, áréttaði ég, — þó ég sé
ekki mikil hetja sjálfur og allra síst í vatni.
Það er einmitt það, sagði þessi frægi maður. Ég vona þó að þér farið ekki
að tala illa um vatn, að minsta kosti ekki meðan nógu viskí er af að taka.
Mikil ósköp! sagði ég. Skál. Ég átti ekki við annað en að ég sjálfur tilheyri
aðeins þurrlendi jarðar.
Meðal annarra orða, hvar erum við staddir, hvíslaði maðurinn að mér í
trúnaði.
Það er dálítið sem mér þætti gaman að vita líka, sagði ég.
Æ mikið var að ég skyldi loksins rekast á þig, sagði geysilega sjálfmarg-
faldaður kvenmaður sem kom aðvifandi í þessum töluðum orðum, öll í palétt-
um og andaði frá henni þúngu ilmvatni sem hafði samband við ammóníak.
Hún bar sér á höfði einhverskonar kokkteilshatt sem stafaði útfjólubláum
geislum. Konan var á þeim aldri sem hvorki er hægt að kenna til æsku né elli,
þaðanafsíður til fullorðinsára; í rauninni einhverskonar óliffræðilegur aldur
af framsíðum vikublaða. Ég hundþekti þessa konu en gat fyrir aungan mun
komið því fyrir mig hvort hún var heldur drotníngin af Rúmeníu ellegar Hel-
ena Rubenstein.
Sæl og blessuð hjartað mitt, mikil ósköp er lángt síðan við höfum sést,
sagði þessi frægi maður við þessa frægu konu. Það er ég samt viss um að
aldrei hefurðu verið jafn falleg og núna. Hvaða appírat ertu með á höfðinu?
Það er fiskur, sagði konan. Hann var dreginn í námunda við Páskaeyna, —
fer hann mér kanski ekki? En sleppum því. Hvar hefurðu verið?
Hér og hvar, sagði maðurinn.
Altaf var ég að vona að þú stingir upp höfðinu þar sem ég var, sagði konan.
Ég stakk upp höfðinu stundum, sagði maðurinn.
18