Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Side 31

Dúfnaveislan
í barnæsku þegar menn voru staönir að því að stela rófum úr kálgarði. Þar
voru og þeir sem af nokkrum rökum virtist hrjósa hugur við að leggja í dúfu-
hrjóst, og aungan sá ég sem dirfðist að tixa andatúngu uppá diskinn sinn, ein-
stöku spurði tortryggilega hvað þetta væri og létu menn sér fátt um finnast
er þeir fréttu hið sanna. En því fór betur að hinir voru fleiri sem tróðu gúlana
af öllum mætti einsog þeir óttuðust að verða helétnir að öðrum kosti. Nokkr-
um svelgdist á svo þeir blánuðu og einn maður varð að láta gánga undir sér
út, af því hann hélt því fram að hann hefði gleypt byssukúlu. Kona nokkur
stakk súrsaðri svínskjúku oní ráptuðruna sína og sagði í afsökunarskyni að
hún hefði ekki ráðrúm til að naga af þessu fyren í fyrramálið að maðurinn
hennar væri farinn á kontórinn; bætti því við að sparitennurnar sínar dygðu
hvort sem er ekki nema í plokkfisk. Afturámóti hafði ein heldrikona þorað til
við styrj uhrognin — sem vonandi hafa verið ósvikin — og var farin að éta
þetta með skeið einsog grjónavatnsgraut. En þegar fólk komst smám saman
að raun um að hér mátti hver og einn gánga í ætið öfundarlaust af öðrum
mönnum, þá sé á marga einskonar yndismók þar sem þeir létu skoltana gánga
einsog þegar úlfaldar jórtra í eyðimörkinni, og gleymdust spurníngar sem
mörgum höfðu verið hugstæðar um skeið.
Ekki má gleyma að drepa fám orðum á sérstæðan fulltrúahóp sendan á vett-
váng af þeim mönnum sem upp eru hafnir ofar stund og stað. Þessi einkenni-
legi kynþáttur átti sér fulltrúa í nokkrum úngum nútímastúlkum sem mynduðu
hnapp í mátulegum fjarska við borðið og stúngu í stúf við aðra menn líkt og
þar væru komnir grænir negrar. Hópur þessi lagði ekki til mála utan bros
það sem í miðaldalist nefnist gotneska hrosið en sumir höfundar kenna við
óskilj anlegan þjóðflokk sem kallast etrúskar; þó er bros þetta frægast af
musterislist indverja þar sem það er eignað Búddha. Þessar verur óhreink-
uðu sig ekki á opinberri fæðutekju. Þær voru klæddar líkhjúpum sem dróu
úr barminum en gerðu þær kúpuvaxnar um bak og herðar um leið og kvið-
urinn myndaði nipra búngu sem eftilvill var þó tilbúin. Þær voru yfirlitum
einsog dóttir veitingakonunnar handan Rínar, sú sem mest hefur verið elskuð
og leingst, eða jafnvel æskufull persóna úr Ameríku sem svo nýlega er örend
að hún hefur enn ekki verið litborin til grafargaungu; varirnar hafa hvítnað
fyrir blæ dauðans; blátt kríngum augun. Verur af þessu tagi eru í rauninni
nafnlausar, heimkynni þeirra án áritunar og númers nema eftilvill leynilega
í dýpstum náttkjöllurum heimsborgarinnar einsog lík þau sem fyrir eina tíð
voru heingd upp á veggi í neðanjarðarhvelfíngum í Palermó. Því þær voru
ekki aðeins heilagar jómfrúr og bleikur nár í senn, heldur leyndist með þeim
21