Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Síða 37

Dúfnaveislan
bansettar hrúgur héldu áfram að hlaðast upp hvort okkur líkaði betur eða
ver. Við kunnum aunga leið útúr því. Ekki í þessu lífi. En sem betur fer, al-
valdið er miskunnsamt. Og nú fer þetta bráðum að styttast fyrir okkur, fæt-
urnar á mér eru dánar uppí mitt læri.
Datt yður aldrei í hug að víkja einhverju að þjóðþrifastofnun, segi ég.
Jú, sagði buxnapressarinn. Ef einhversstaðar væri til stofnun sem gæti
komið í veg fyrir að fábjánar komist yfir mikið af peníngum, þá vil ég styrkja
hana. Ég hef oft hugsað um með hvaða ráðum ég gæti tildæmis gefið skatta-
yfirvöldunum soldið af peníngum; eða að minsta kosti arfleitt þau að þeim.
En það er alt eins: þeir hjá skattinum hafa ekki leyfi til að þiggja gjafir eftir
lögunum. Þeir mega bara taka það sem þeim ber og ekki eyri þarframyfir.
Hefur yður ekki dottið í hug að buga neinu að háskólanum?
Háskólanum, sagði maðurinn hissa og hætti að pressa. Þetta sem eru há-
mentaðir menn og ég rétt á takmörkunum að vera læs! Þeir gánga allir í
frökkum. Ég hef aldrei eignast frakka. Buxnapressari ætti nú ekki annað eftir
en gefa stórhöfðíngjum frakka.
Hvað um styrktarsjóð handa skáldum? spyr ég.
Eru þeir menn til nú á dögum, segir pressarinn.
Þeir gánga að minsta kosti um götumar, segi ég.
Og hafa ekki penínga? spyr hann og verður hissa aftur.
Sumir kanski fyrir einum bjór, aðrir ekki, segi ég.
Ja ekki getur asni einsog ég snúið sér1 að gáfumanni útá götu og farið að
gefa honum bjór, sagði buxnapressarinn. Hvað ætli yrði sagt! Sjálfur hef ég
aldrei smakkað bjór. Ég hef heyrt það sé vont. Og ég gat aldrei lært kvæði.
Ég pressa það sem er utanum verra endann á fólki og er ekki einusinni verður
þess að tala við hattamakara, aukinheldur skáld.
Við eigum sálmabókina, sagði konan uppúr balanum. Þar er þessi blessaði
sálmur eftir hann séra Pál heitinn Jónsson í Viðvík, Enn í trausti elsku þinn-
ar. Það er óþarfi að kunna fleiri sálma.
Vel á minst, kirkjan, segi ég. Þá held ég mætti styrkja hana.
Á ég nú að fara að styrkja guðdóminn, sagði pressarinn.
Nú, þá eru það barnaheimilin, segi ég — og þar tók buxnapressarinn við
sér.
Annað mál er það ef einhver vildi taka að sér að koma upp bamaheimili
einsog þar sem ég var alinn upp; það væri lítill vegur ég styrkti slíkan mann
— þó með því móti að sá hinn sami ábyrgðist að idjótar sem ælust þar upp
gætu ekki eignast penínga. Viltu taka það að þér vinur?
27