Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Qupperneq 71

ÞjóSsagan um Tatóönnu
rauðbirkna skeggið og græna dragkyrtilinn og ainbáttin, skartandi þéttu holdi
sínu, sem stirndi sem gull væri.
Sjö mánuðum síðar dæmdust þau til að brennast á Aðaltorginu. Nóttina
fyrir aftökudaginn nálgaðist Meistarinn ambáttina, skrifaði með nöglinni
mynd af skipi á arm hennar, og sagði:
— Fyrir kraft þessa flúrs, Tatóanna, getur þú flúið sérhverja hættu, sem
að steðjar, eins og núna. Vilji minn verði, að þú sért frjáls sem hugsun mín;
dragðu mynd skipsins á vegginn, í sandinn, í goluna, — hvar sem vera vill,
iokaðu augunum, stígðu um borð og sigldu brott ...
Sigldu burt, vegna þess að hugsun mín er öflugri hvíta skurðgoðinu hnoð-
uðu af jörð styrktri bragðlaukum!
Vegna þess að hugsun mín er ljúfari hunanginu, sem býflugan sækir í bik-
ar smj örblómsins.
Vegna þess að hugsun mín er ósýnileg!
Hiklaust fór Tatóanna að orðum Meistarans; hún teiknaði skipið, lokaði
augunum og steig um borð — skipið fór á hreyfingu —, og hún slapp við
fangelsi og dauða.
Og þegar morgnaði næsta dag, í dögun aftökudagsins fundu fangelsisverð-
irnir í myrkraholunni visinn meið, sem hélt meðal limanna á tveimur eða
þremur litlum möndlublómum, sem enn þá glóðu.
GuSbergur Bergsson þýddi úr spœnsku.
61