Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Page 74

Tímarit Máls og menningar
— Hvert eruð þið að fara með dívaninn? spyr ég.
Feiti kall setur undir sig hausinn og þegir oní undirhökuna. Granni kall
glottir og segir hranalega:
— Útí bæ.
— Lángt útí bæ?
Ekkert svar. Bezt að elta.
Eg verð að hlaupa við fót, svo hratt gánga þeir. Hraustir kallar. Þeir nema
staðar við húsið þar sem frænka á heima. Hún frænka sem á stundum appel-
sínukassa og suðusúkkulaði og væri ágæt ef hún gæti látið vera að minna
mann á að greiða sér og bursta tennur, banna manni að bora í nös og naga
neglur.
Þeir kippa dívaninum inná grasflötina. Feiti kall hlúnkar sér á hann og
kastar mæðinni. Granni kall fer inní húsið. Ég leggst á grindverkið, kíki milli
grænna rimla. Einhver undarleg rauðglóandi tilfinníng grípur mig.
— Hvað ætlið þið að gera við dívaninn?
Feiti kall hrækir, fyrst hvítu, síðan grænleitu, en steinheldur kjafti. Granni
kall kemur út með tvo bánkara. Þeir fara að lemja dívangreyið í gríð og erg,
þyrla rykskýi uppí rökkrið.
— Hvað ætlið þið að gera við hann?
Granni kall fleygir frá sér bánkaranum, baðar út höndum og hvæsir:
—- Kveikja bál.
— Kveikja bál? Það er skrýtið.
— Neinei, væni minn, það er ekkert skrýtið. Getur þú hjálpað okkur um
steinolíu?
Nú opnar feiti kall munninn: — Vertekkjaððessu fjasi við strákpattann.
Veitekki betur en allt sé í fínasta lagi. Það er bensínflaska á loftinu.
Svo snýr hann sér að mér:
— Hvernig ert þú eiginlega alinn upp? Hver á þig, góði minn?
Aðsvomæltu taka þeir dívaninn, skella honum á rönd og smeygja honum
innum dyrnar. Hann festist ekki.
Ég stend á stéttinni, hissa og hræddur. Fyrir augum mér gneistar rauðu
og fjólubláu.
Ég hleyp að dyrunum. Þeir hafa smellt í lás. Hvað á ég að gera? Hríngja
bjöllunni og vara frænku við? Nei. Hún segir mér bara að skælast heim í
matinn, trúir mér ekki.
Einginn trúir mér. Ég fæ aldrei framar appelsínur.
64