Tímarit Máls og menningar - 01.06.1983, Qupperneq 28

Tímarit Máls og menningar
og rekur andlit sitt í andlit hennar. Hún gefur frá sér óp og flýr til
mín; á kinn stúlkunnar markar fyrir tveim rauðum rákum eftir
tennur. „Skepnan þín,“ hrópa ég öskureiður, „viltu finna fyrir
svipunni,“ en átta mig samstundis á að hann er ókunnugur; að ég veit
ekki hvaðan hann kemur, og að hann er að hjálpa mér af frjálsum
vilja þegar allir aðrir bregðast mér. Líkt og hann viti af hugsunum
mínum tekur hann hótun minni ekki illa, heldur snýr sér aðeins einu
sinni að mér, önnum kafinn við hestana. „Setjist inn,“ segir hann
síðan, og staðreyndin er: allt er tilbúið. Mér er ljóst að ég hef aldrei
ekið svo fallegum hestum og ánægður í bragði stíg ég upp í vagninn.
„En ég ek, þú þekkir ekki leiðina,“ segi ég. „Auðvitað“, segir hann,
„ég fer alls ekki með, ég verð hjá Rósu.“ „Nei,“ hrópar Rósa og með
réttu hugboði um að örlögum hennar verði ekki afstýrt hleypur hún
inn í húsið, ég heyri glamra í keðjunni sem hún læsir hurðinni með;
ég heyri smella í læsingunni; ég sé hvernig hún því næst þýtur um
forstofuna og herbergin og slekkur öll ljós til að ekki sé hægt að finna
hana. „Pú kemur með,“ segir ég við hestasveininn, „eða ég hætti við
ferðina, svo mikilvæg sem hún þó er. Mér kemur ekki til hugar að
afhenda þér stúlkuna í skiptum fyrir ferðina.“ „Afram nú!“ segir
hann; klappar saman höndum; vagninn er rifinn áfram eins og trjá-
drumbur í straumi; það síðasta sem ég heyri er hvernig hurðin í húsi
mínu brestur og klofnar undan áhlaupi hestasveinsins, því næst
fyllast augu mín og eyru þyt sem þrýstist jafnt að öllum skilningarvit-
um. En það varir einnig aðeins augnablik, því að rétt eins og bær
sjúklingsins standi beint fyrir utan bæjarhlið mitt, er ég umsvifalaust
kominn þangað; hestarnir standa rólegir; snjókomunni hefur slotað;
tunglskin allt um kring; foreldrar sjúklingsins hraða sér út úr húsinu;
systir hans að baki þeim; mér er næstum því lyft úr vagninum; ég fæ
ekkert ráðið af ruglingslegu tali þeirra; í sjúkraherberginu er vart
hægt að anda að sér loftinu; vanhirtur kolaofninn reykir; ég verð að
opna gluggann; en fyrst ætla ég að líta á sjúklinginn. Horaður,
hitalaus, ekki kaldur, ekki heitur, með tóm augu, klæðlaus að ofan
reisir drengurinn sig upp undir sænginni, grípur um háls mér, hvíslar
í eyra mér: „Læknir, láttu mig deyja.“ Eg lít í kringum mig; enginn
hefur heyrt það; foreldrarnir standa þögulir, álútir og bíða dóms
míns; systirin hefur komið með stól fyrir handtösku mína. Eg opna
töskuna og leita í áhöldunum; drengurinn teygir sig í sífellu úr
v J
258