Tímarit Máls og menningar - 01.06.1983, Qupperneq 68

Tímarit Máls og menningar
sinnar en sú reynist vera „villikona“ og ætlar að éta hana. Þessi úlfsamma
eða dýrslega kona í sögunni hér að framan ætti þá að vera mannæta,
gráðug í barnabörnin sín. Þar með værum við komin með minni sem er
andstæða þess sem fram kom við fyrstu greiningu sögunnar, þ. e. ef
ömmurnar mættu ráða myndu þær vilja rífa í sig barnabörnin eins og í
sögunni um prinsessuna í svefnskóginum. Hinn nýi boðskapur væri þá
sá að litlar stúlkur kunni að vera tilneyddar að hakka í sig ömmur sínar
til að komast hjá því að verða étnar af þeim.
Það væri þó líklega einum of ódýr lausn að afgreiða úlfinn á þann hátt
og þar með láta blekkjast af dularbúningi hans. Því þótt þessi hamskipti
séu einkennandi fyrir hann og sagan virðist stundum rugla honum
saman við ömmuna þá eru persónur leiksins samt þrjár. Þó að hann
komi og fari á víxl, sýni aldrei sitt rétta andlit utan sé í stöðugum feluleik
bak við grímur og dulargervi og breytta rödd svo að hann verður
ósýnilegur, þá er hann samt ævinlega viðstaddur allar ummyndanir litlu
stúlkunnar.
Þegar hún, stödd á krossgötum, velur títuprjónana er það hann sem
lætur hana kjósa: það er frammi fyrir honum og eftir kröfu hans sem
hún „drekkur í sig“ ömmu sína og fer úr fötunum. Það er hann sem
hefur forustuna í leiknum og ýtir litlu stúlkunni út á hverja nýja braut á
æviskeiði hennar sem konu og allt sem þar gerist stendur í einhverju
sambandi við hann. Sífellt notar hann sér leikhæfileika sína og tekur á sig
margvísleg gervi: hann er glettinn og daðurgjarn eins og ungur strákur
þegar sú litla velur títuprjónaveginn og fullkominn í hlutverki gamallar
konu þegar þau hittast næst. Látbragðslist hans er slík að hann hefur
ekkert eigið andlit, hann er alltaf að dyljast. Framan af lætur litla stúlkan
blekkjast. En þegar þau ganga í eina sæng uppgötvar hún hið raunveru-
lega eðli hans, úlfsnáttúruna. — „Komdu og leggstu hjá mér, sagði hann.
Mér er svo kalt á fótunum, þú verður að hlýja mér“ eða „Komdu og
leggstu alveg upp við mig“. Við svo nána snertingu getur úlfurinn ekki
lengur gabbað neinn, loðinn feldurinn sem hylur hann frá toppi til táar
og hún finnur undir sænginni kemur upp um hann, gríman er fallin,
vargurinn afhjúpaður, litla stúlkan „sér“ úlfinn.
Ulfurinn er þannig falsið holdi klætt. Af öllum villtum dýrum er hann
sá sem stendur næst manninum og líkist honum mest, í háttum sínum og
venjum, klækjum sínum og styrjöld sinni við mennina þegar hann fer
með ránum í hjarðir þeirra; og þeir svara í sömu mynt, því hann er ekki
venjulegt veiðidýr heldur óvinur í stríði, það er ekki kjöt hans sem menn
298