Tímarit Máls og menningar - 01.06.1991, Blaðsíða 30

úrlega væli þessara tíma, að það var ekki nokkur minnsta leið fyrir mig
að fara að úthella hjarta mínu. Eftir að ég skildi við Stefán frá Hvítadal
umgekkst ég aðeins tvo menn, sem mér fannst að hefðu „innra vit“ á
skáldskap. Það voru Erlendur Guðmundsson og Vilmundur Jónsson. Ég
spurði þá aldrei um, hvemig þeim þætti skáldskapur minn. En ég fann,
að þeir höfðu gaman að honum. En þegar ég spurði sjálfan mig, hvort ég
gæti stuðst við dómgreind þeirra, þá varð svarið aðeins ný spurning: Hafa
þeir þá hið absolúta vit á skáldskap?
Þannig lifði ég í eilífri óvissu um gildi skáldskapar míns, og þó ég
væri eða léti sem ég væri ánægður yfir því hóli, sem ég fékk hjá hinum
og þessum fyrir rímirí mitt, þá þótti mér undimiðri ekkert í það varið að
fá hrós, frá fólki sem ég áleit að hefði lítið eða ekkert vit á skáldskap, að
minnsta kosti ekki hið absolúta skáldaeyra.
Líkast til hefur enginn Reykvíkingur litið með minni fögnuði en ég
til jólanna 1914. Ég átti engin föt önnur en útslitna garma, sem ég hafði
gengið í í tvö ár, aðeins götug stígvél og engan eyri fyrir brennivínsflösku
á aðfangadagskvöldið, og nærfötin mín höfðu ekki verið þvegin síðan í
október um haustið. Ég braut dag eftir dag heilann um, hvemig ég gæti
ráðið fram úr þessum vandræðum. En heilabrot mín urðu bara til þess að
sannfæra mig um, hvað það væri heimskulegt að eyða tímanum í heila-
brot um svo ósigrandi viðfangsefni.
Þá bar það til einn dag að ég fór að blaða í ofurlitlum bæklingi, heftum
saman með hvítum tvinnaspotta, í kápu úr þykkum, gráum umbúða-
pappír. Bæklingurinn var útskrifaður með kvæðum eftir mig. Það var
ofurlítið safn, sem nokkrir kunningjar mínir höfðu beðið mig að gefa sér
uppskrifað og þeir höfðu venjulega borgað mér fyrir tvær krónur, en það
var verð á hálfum skósólum.
Nú var eins og sagt væri við mig, að ég skyldi gefa þetta safn út fyrir
jólin til þess að ég gæti fengið mér föt og skó. Ég bar þessa hugmynd
undir nokkra kunningja mína, og þeir hvöttu mig til að gera þetta. Og þá
var lánstraust mitt svo lítið hjá prentsmiðjum, að ég varð að fá ábyrgðar-
menn til [aðj tryggja prentsmiðjunni kostnaðinn. Bæklingurinn var síðan
prentaður í Gutenberg. Hann var 16 blaðsíður og hlaut nafnið Hálfir
skósólar. Og höfundurinn var Styrr Stofuglamm. Bæklinginn seldi ég
sjálfur, fékk stráka til þess að bjóða hann á götunum og stjómaði
útsölunni úr pappírsskúr, sem var bak við prentsmiðjuna Gutenberg. Þar
hafðist ég við í nokkra daga og afgreiddi handa strákunum nýjar birgðir,
þegar þeir höfðu selt þær fyrri. Bæklingurinn seldist ágætlega. Þetta var
nýjung, óvenjulegur tónn, ekkert líkt því, sem áður hafði sést. Og fyrir
28
TMM 1991:2