Tímarit Máls og menningar - 01.06.1991, Blaðsíða 36

„Ég reyni fyrst og fremst aö
vera húmoristi"
Árni Sigurjónson ræöir viö Þórarin Eldjárn
Þórarinn Eldjárn hefur sent frá sér nýja
Ijóðabók sem heitir Hin hájleyga mold-
varpa. í henni eru 40 óbundin Ijóð, sem
vekja munu forvitni margra, enda hefur
Þórarinn verið eitt mest lesna Ijóðskáld
þjóðarinnar á undanförnum árum.
Meðal þess sem einkennt hefur verk hans
eru fyndni—sem einhvern tíma þótti reynd-
ar hartnær öfgakennd, eftil vill að skemmti-
gildi — og svo hið bundna form flestra
kvœða hans.
Mig jysti að vita ýmislegt um skáldskap
og lífsviðhoif Þórarins og var það tilefni
þessa viðtals, auk hinnar nýju bókar. Hvert
er viðhorf Þórarins til húmors? Hver eru
sjónarmið hans í pólitík? Af hverju skyldi
hann hafa ort svona mikið með hefðbundn-
um háttum? Og hvað er Nappplástur?
En fyrst var spurt um bragform.
Bundið/óbundið
Það er ábyggilega engin meðvituð meining
í því hvenær ég nota bundið og hvenær
óbundið form. Oft er það hrein og klár
tilviljun. Þó má segja að eðlilegra sé að nota
háttbundið form þegar maður er að semja
eitthvað ballöðukyns, þegar einhver saga er
í ljóðinu — fyrir mína parta allavega. En
hvað svo ræður þessu, ég bara veit það
eiginlega ekki.
Ljóð verða oft þannig til hjá mér að mað-
ur er alltaf að krota hugmyndir hjá sér, og
svo enda margar þeirra sem ljóð eða partar
af ljóði. Sumar fara þessa leið og aðrar hina.
Oft er það reyndar þannig að manni dettur
í hug setning sem er rímuð eða stuðluð og
framhaldið raðast í kringum hana. Svo hef-
ur líka komið fyrir að ég hef gert heilt ljóð
á óbundnu formi og síðan breytt því í hátt-
bundið en litið á óbundna ljóðið sem upp-
kast. En hina leiðina hef ég aldrei farið.
Ertu hraðkvœður?
Nei, ég er ekki hraðkvæður, ég kemst
yfirleitt í vandræði ef ætlast er til að ég varpi
fram vísu. Þessir hraðkvæðu menn í sjón-
varpinu — er það ekki oftast bara eitthvert
svindl? Það eru til menn sem geta þetta; en
það er mjög sjaldgæft að útúr svoleiðis
komi meitlaðar setningar. I raun og veru er
enginn vandi að segja bara eitthvað sem
stuðlar og rímar — það er eins og gesta-
þraut. En að geta mælt verulega eftirminni-
legar vísur af munni fram held ég sé mjög
fátítt.
Ég held það sé almenn reynsla, ekki bara
í kveðskap, heldur líka í prósa, jafnvel í
stórum verkum, að það sem hefur yfir sér
34
TMM 1991:2