Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 34

uppljómaðar. Ráðskonan unga fékk inni uppi á loftinu, í svokölluðu
norðurherbergi, með glugga niður að sjónum. Apótekarinn svaf aftur á
móti í gamla svefnherberginu í suðurenda hússins.
Hér höfðu forlögin sett undir sama þak unga stúlku og mann á besta
aldri; bæði voru þau efnismanneskjur og sjálfum sér ráðandi að öllu leyti.
Var það þá svo undarlegt að fólk leyfði sér að vænta einhvers konar
ævintýris í framhaldi af þessu útspili forsjónarinnar? Vel varð að hyggja
að fyrstu teiknum.
Það skin af lömpum og kertum, sem greint varð á gluggum apóteksins
eftir að skyggja tók, gaf tilefni til ýmiss konar bollalegginga.
Venjulega hurfu öll ljós úr stofunum niðri um tíuleytið á kvöldin, en
upp úr því sáust týrur uppi á lofti, í norður- og suðurherbergjunum.
Kvöld eitt snemmvetrar þegar dimmt var orðið niðri, sást ekkert ljós
í suðurglugganum uppi, en aðeins hjá Kolfinnu og logaði það langt fram
á nótt. Þetta endurtók sig með litlum hléum fram á þorra, en þá brá svo
við að ljós tóku að loga niðri lengi kvölds og einnig uppi á loftinu, í öðru
hvoru herbergjanna.
Metta í Nýjabæ kunni að leggja saman tvo og tvo og lá ekki á
útkomunni. Aðrir fóru varlegar í sakimar; þeim fannst sem raunvemleiki
dagsbirtunnar kæmi ekki heim og saman við hugmyndir um blómstrandi
ástir í apótekinu. Eða hvers vegna sáust þau Henningsen aldrei saman úti
við? Og hvers vegna var Kolfinna svona lítið kát, hún sem hafði alltaf
verið svo glaðleg?
Svo kom vorið og með því birta sem gerði alla lampa og öll kerti
óþörf. Húsasund og stígar þorpsins urðu eitt allsherjarforað og gamal-
kunn lykt af slori og mykju mettaði loftið að nýju.
Kolfinna fór inn í Dali að vitja foreldra sinna. Þeim hafði borist eitt
og annað til eyma utan úr Nesi og móðir hennar spurði hana umbúðalaust
að því hvort apótekarinn hefði borið upp bónorðið. Nei, ekki ennþá —
svaraði Kolfínna og roðnaði við.
Hann lagðist í norðanátt með sólskini; sjórinn varð dimmblár og það
var kalt í veðri, sumarið var samt komið — samkvæmt almanakinu —
og kannski var það nokkur bót í máli. Fé var rekið á fjall og menn fóm
að huga að færum sínum og lóðum. Henningsen eignaðist hesta, gráa
hryssu sem Perla hét og var sunnan úr firði, einnig brúnan reiðhest sem
hann keypti af sýslumanni.
32
TMM 1992:2