Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 52

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 52
munninum. Gætilega bjóst hann til að reka höndina niður í skálina aftur. Úr fjarska heyrðist þrýstiloftshvæs frá gestinum á glugganum, eins og stuna. — Ég át þær. Hann sneri sér hægt við. Hún kom fram undan hliðinni á ísskápnum og stóð nú hjá íhvolfa brauðkassanum úr blikkinu og hélt á smáköku, sem hún var búin að bíta í. Andlitið var undarlega hvítt og greinilegt í dimmunni og dálítill gljái á hökunni vitnaði um að hún hafði sagt satt — þetta með sveskjumar. — Ert það þú, sagði hann um síðir og bar höndina upp að munninum meðan hann kyngdi sveskjunum. — Já, það er ég. Ég var svöng. Hann fann til léttis, sem svo hvarf fyrr en varði fyrir skrýtinni ánægju yfir að sjá hana og loks undmn yfir að hún skyldi vera hér komin. Hingað, næstum komin nótt — og í kolamyrkri! — En það eru orðnar margar vikur .. . byrjaði hann. Hún brosti og svaraði ekki, því hún hafði stungið upp í sig því sem eftir var af kökunni. — Ertu nokkuð reiður, þótt ég stæli sveskjunum? sagði hún. — Nei, nei! Hann lést hlæja og hún lést líka hlæja og henni svelgdist á kökunni svo hún hóstaði og hóstaði. Það var eins og allt væri orðið svo skemmtilegt allt í einu. — Ég held bara að ég sé orðin klikk, sagði hún. — Veistu það? Þú getur ekki trúað því. Alvörusvipur leið snöggt yfir andlitið eins og þegar grárri mús bregður fyrir milli stráa og svo var það ekki meira og hún var aftur byrjuð að þykjast hlæja. — Viltu — viltu ekki koma inn, sagði hann og þau gengu inn í stofuna og settust, hann í litla sófann, hún í stólinn þar sem hann hafði sjálfur setið fyrir stundu. — Passaðu þig. Það datt glas með sveskjum, aðvaraði hann hana. — Em þá allar sveskjumar búnar? sagði hún og gerði sér upp svo óttablandna alvöru að þau fóm bæði aftur að hlæja og nú næstum í alvöru. Já, mikið var allt orðið skemmtilegt og eiginlega vissi hann ekki af hverju. Þau sátu í myrkrinu og hvemig sem á því stóð var dimmara hér en í eldhúsinu. — Verkamennimir við nýju álmuna slitu rafstreng, skýrði hann út án þess að hún spyrði. — Allt heimilið er rafmagnslaust. 50 TMM 1992:2
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118

x

Tímarit Máls og menningar

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.