Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 57

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 57
— Si, si. Sylvíó Buenarotti. Hann bauð mér upp á ostrur og gæsalifr- arkæfu og hvítvín með ostrunum og rauðvín með kæfunni. Karlamir vom líka ógurlega sætir við mig, þótt þeir litu út eins og gamlir skúrkar. Ég veit líka ekki nema mafían sé á bak við þennan stað sem hann rekur í Flórens. Hann þekkir að minnsta kosti fullt af dularfullum peyjum. En mér var sama um það og þeir máttu vera hver sem var fyrir mér, og við vomm saman í París tvo næstu daga. Svo spurði hann hvort ég vildi ekki keyra með þeim til Ítalíu og auðvitað sagði ég já — Ferrari og hundrað og fimmtíu eftir allri Rivémnni. Hún blístraði lágt. — En hvað sögðu mennimir sem héldu námskeiðið? datt ósjálfrátt upp úr honum, því honum ofbauð þessi skortur á ábyrgðartilfinningu. Hún lyfti brúnum og setti upp fyrirlitningarsvip. — Þeir geta sko farið í rass og rófu. Það kom eitthvert æðisgengið skammabréf á Klapparstíg- inn, hótun um málaferli og allt það, en ég var þá löngu flutt þaðan og þeir vita ekkert hvar ég á heima, finna mig aldrei. — Ég hefði heldur ekki viljað missa af Ítalíu. Svipurinn mildaðist og það kom draumkenndur hljómur í röddina. — Flórens er yndisleg. — Og ertu þá ástfangin af honum, þessum Sylvíó? — Astfangin? Ertu frá þér? Svoleiðis er nú bara bull sem maður trúir á um fermingu. En ég var hrifin af honum fyrir hvað hann var fallegur. Ekki út af peningunum. Hann hafði svo ægilega fallega húð á brjóstinu, maganum, fótunum — alls staðar. En veistu hverju ég var mest hrifin af? Hann var með svo lítið typpi, alveg eins og hann væri tíu ára. Ertu hneykslaður? Ég hata karlmenn sem eru loðnir og grófir. Flestir karlmenn eru svoleiðis. En hann var eins og Amor eða Appolló. Hún beygði sig áfram og hélt silfurmeninu upp að englinum. — Þetta er Appolló. Hann gaf mér hann síðasta daginn sem við vorum í París. Frummyndin er á einhverju safni í Frakldandi. En ég kalla hann samt Sylvíó, skilurðu? Af hverju ertu svona ömurlegur á svipinn? — Ömurlegur? — Æ, ég meinti það ekki, en ég vil að þú sért glaðlegri. Ég reyni þó að vera pínulítið glöð, þótt ég sé það eiginlega alls ekki. Hann þagði og vissi að hún sagði satt. Hann var ömurlegur, það var einmitt rétta orðið. Meðan hún sagði frá hafði vaknað með honum sár vonleysiskennd — ömurleikakennd, sem myrkrið og vissan um að hún mundi bráðum fara gerði nærri óbærilega. Þarna handan við hafið, þama TMM 1992:2 55
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118

x

Tímarit Máls og menningar

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.