Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Síða 60

sem ég vil ekki gera. Hann suðaði frá morgni til kvölds. En svo lágt leggst
ég ekki og ég skal segja þér að ég ætla að hafa gott af honum en ekki
hann af mér. Ég er ekki hrædd við hann og það þótt hann komi með alla
mafíuna.
— En af hverju ferðu þá til hans?
— Ég sagði þér það. Ég verð. Það gerðist nokkuð. Það er ekki út af
neinu sem er mér að kenna heldur öðrum. Rétt einum af þessu „shit“-
fólki. Það er alls staðar. Stundum held ég að allir séu „shit“ nema þú. Hún
þagnaði og hallaði höfðinu að brjóstinu á honum og hann horfði niður í
dökka röndina í gulu hárinu. Hann spurði einskis frekar, það skipti heldur
ekki máli. — Veistu nokkuð? hvíslaði hún og leit upp eitt augnablik. —
Þegar ég er búin að kippa öllu í lag vil ég að þú komir til Ítalíu og við
skulum hafa það stórkostlegt saman. Mig langar að sýna þér svo
margt... Hann kinkaði kolli, og eftir andartak tók hann eftir að hún svaf.
Hann sat langa lengi, klukkustund, tvær klukkustundir, gætti þess að
hreyfa sig ekki og horfði í ljósið. Allt var kyrrt, aðeins lágur dynkur þegar
annar vængurinn af englinum féll niður á bakkann og ofan í poll með
gullnum og rauðum ögnum sem bárust til og frá. Hægt og hægt kom yfir
hann höfgi, ljósið varð ógreinilegt og fjarlægðist. Um síðir varð það að
stjömu sem skein yfir lygnum síkjum, þar sem gondólar vom á siglingu
með elskendur .. . Hann var einn af elskendunum og hún hallaði sér að
brjósti hans. Stjörnunum fjölgaði, þær spegluðust í dimmu síkinu og
vörpuðu perlukenndri birtu á gular hallir á bakkanum. í dymm einnar af
þeim stóð brosandi maður í bleikum jakka með sígarettu milli dimm-
rauðra vara. Hann tók upp gullkveikjara og kveikti í sígarettunni um leið
og hann veifaði til þeirra. Armbandið glitraði og glitraði...
***
Stjömunum fjölgaði uns þær skiptu þúsundum, himinninn var að verða
logabjartur og hann hrökk upp. Engillinn var orðinn að fuðrandi báli sem
sté upp af kraumandi vaxi. Hann ætlaði að vekja hana en hún var farin.
Hann svipaðist um ringlaður og greip eftir ilmvatnsflöskunni. Óstyrkum
höndum skvetti hann megininu af innihaldinu á eldinn og það kom
holhljóma hvellur og blá súla gaus upp. Eldurinn slokknaði og hann
heyrði snarka í vaxinu. Hann þreifaði um andlitið — gagnaugu, vangana,
58
TMM 1992:2