Skírnir - 01.04.1994, Blaðsíða 73

SKÍRNIR
FORNFRÆÐI EGILS SÖGU
67
efnd. / Gengr úlfr og örn / yfir ynglings börn“ (70). Allt frá barns
aldri rekur Egill harma sinna af fádæma hörku og miskunnar-
leysi. Hann hikar ekki við að hefna sín kornungur á leikfélaga
sínum sem hafði hrakið hann og drepur pilt umsvifalaust. Fyrir
svipaðar meingerðir lætur Grettir sér hins vegar nægja að bíða
nokkur ár áður en hann reynir að ná sér niðri á Auðuni sem hafði
hnúskað Gretti í knattleik. „Þræll einn þegar hefnist en argur
aldrei," hljóðar eitt af spakmælum Grettis (IF 1936, 44), enda
myndi honum hafa fundist nóg um snögg viðbrögð Egils á tólfta
ári þegar hann hefnir sín á föður sínum samdægurs með því að
drepa þann mann sem karli var einna vildastur.
torrek
Hitt er skáldleg hugmynd þegar Egill saknar þess að geta ekki
svalað heift sinni á sonarbönum sínum, þeim Rán og Ægi bónda
hennar, enda var drukknan Böðvars slíkt torrek að Agli kom
helst til hugar að svelta sig í hel en hressist síðan og yrkir sér til
hugarhægðar ódauðlegasta tregróf á vora tungu. Kvæðið
Sonatorrek, „torveld sonahefnd“, kemur raunar í hefndar stað.30
fallið á grúfu
Frá dauða Þórólfs Kveld-Ulfssonar segir svo: „En er Þórólfur
kom fram að skjaldborginni, lagði hann sverði í gegnum þann
mann er merkið bar. Þá mælti Þórólfur: „Nú gekk eg þremur fót-
um til skammt.“ Þá stóðu á honum bæði sverð og spjót, en sjálfur
konungur veitti honum banasár, féll Þórólfur fram á fætur kon-
ungi“ (53-54). Þegar Olvir hnúfa segir Kveld-Ulfi fréttir af vígi
Þórólfs spyr karl í þaula um öll atvik þar að lútandi. „Ölvir sagði
allt það er hann spurði, svo það að Haraldur konungur veitti
honum sár það er ærið myndi eitt til bana og Þórólfur féll nær á
30 Orðið torrek kemur fyrir í vísu eftir Sighvat skáld frá Apavatni. Á heimleið
frá Róm fréttir hann fall Ólafs helga. „Var honum það hinn mesti harmur,"
segir Snorri. I ókunnu þorpi heyrir skáldið harmakvein manns sem hafði misst
eiginkonu sína, grét sárlega og segist gjarna vilja deyja. Sighvatur kveður þá
vísu um harm ekkils og sína eigin sorg: „vort torrek líst verra [...] konungs
árum." (IF 1951, 15). Sjá einnig torrek og torræki í orðabók Fritzners.