Skírnir - 01.04.1999, Blaðsíða 83
SKÍRNIR ÞEGAR ÍSLENDINGAR URÐU FORFEÐUR ÞJÓÐVERJA
77
vekja það til lífs þarf að brjótast í gegnum „hulurnar" (Fechter,
DL, s. 99) til upprunalegra heimilda á borð við þær sem birtust í
Thule-útgáfunni. Ernst Junger, frægasti stríðsbókahöfundur
Þjóðverja undir fána hernaðarhyggju, ræðir um „þá viðleitni sem
einkennir samtíma okkar, að greina og skilja frá hið þýska“ og
spáir því að með hjálp Thule muni þessi viðleitni „fyrst bera
raunverulegan ávöxt“.84
Fæstir svarenda segja berum orðum frá hverju eigi að „greina
og skilja hið þýska“. Tilgangurinn er þó væntanlega að verjast
þeirri þjóðernis-, eða „kynþáttalegu ofurfrömun“ sem Börries
von Munchhausen, barón og ballöðuskáld, varar við (DL, s. 104).
Johannes Schmitt-Wodder, fulltrúi þýska minnihlutans í Norð-
ur-Slésvík á danska þjóðþinginu, virðist tala fyrir munn margra
þeirra er hann segir „yfirþyrmandi" hættu hafa verið á að róm-
versk, grísk, gyðingleg og kristileg menningaráhrif „kæfðu“
þýsku þjóðina (DL, s. 94).
Ef Thule-ritröðin er heimild um hið sanna þýska eðli þá hljóta
kynni Þjóðverja af henni að þjóna þjóðlegri „sjálfsskoðun"
(Selbsterkenntnis), eins og bæði Getzeny og uppeldisfrömuður-
inn Georg Kerschensteiner komast að orði.85 Um helmingur (24)
svarenda segist halda að ef landar þeirra lesi Thule geti það lífgað,
styrkt eða læknað þjóðarandann. Friedrich von der Leyen, pró-
fessor í germönskum fræðum í Köln, trúir því að með hjálp
Thule megi varðveita „lifandi krafta“ germansks eðlis í „arfleifð
okkar" á „skapandi" hátt (DL, s. 97). Af sumum svörum að
dæma virðist um sjálft líf þjóðarinnar að tefla. Fritz Búchner, rit-
stjóri fréttablaðsins Miinchner Neueste Nachrichten, segir að
„þýðing ,Thule‘ fyrir þróun þýsks anda til framtíðar“ sé „hlut-
84 DL, s. 103-104. Jiinger (1895-1998) lét tjá höfundi að hann hefði lesið Thule-
útgáfuna eftir fyrri heimsstyrjöld og hafi hún „örvað“ (angeregt) bæði hann
og bróður hans, rithöfundinn F. G. Junger. Knopp (undirritað í umboði) til
höfundar, [okt. 1995].
85 DL, s. 95, 100. Sem kunnugt er ætluðu margir Islendingar fornbókmenntun-
um sama hlutverk hér á landi. Þannig ræddi Sigurður Nordal um „sjálfsrann-
sókn“ í mjög svipuðum skilningi og „Selbsterkenntnis" eða „Selbstbesinn-
ung“ er notað hér en með henni vildi hann „efla nýja ættjarðarást". Árni
Sigurjónsson: Laxness og þjóðlífið. Bókmenntir og bókmenntakenningar á
árunum milli stríða. Reykjavík 1986, s. 42-43.