Breiðfirðingur - 01.04.1950, Blaðsíða 18

16
BREIÐFIRÐINGUR
Þetta eru þau Anna frá Stað og Þorsteinn , Steini litli smalinn
frá Djúpadal. Hann er nú orðinn stúdent, þrátt fyrir allt og allt.
En ekki hefir hann komið heim öll þessi ár. Sumar og vetur sí-
fellt strit, og nú, — nú er fyrsta áfanganum náð. Gleði hans er
djúp og fersk eins og vorbláminn. Og Anna, hún er nýkomin að
heiman. Hefir verið þar í vetur. Fyrir ári. síðan hefir hún lokið
burtfararprófi úr Kvennaskólanum.
„Svo þú segir, að Jón sé að verða ríkur,“ sagði Þorsteinn, og
kenndi kulda í rödd hans.
■ „Nei, það sagði ég ekki,“ sagði Anna. Rödd hennar var hlý og
dimm, fremur lág. „En hann er duglegur. Ég dáist að honum.
Túnið er orðið slétt og girt. Hann ætlar að stækka það út fyrir
alla stóru móana, manstu, þar sem við fórum í feluleik. Það verð-
ur stækkun um helming. Svo er kominn blómagarður með ungum,
litlum en fallegum trjám hjá bænum. Næsta ár ætlar hann að
byggja íbúðarhús úr steini. Og flest öll skepnuhús eru þegar ný
og vönduð úr fallegum steinum, sem hann hefur límt saman með
sementi, en hlaðið sjálfur. Þú veizt, hve fallegt grjótið er úr hjall-
anum fyrir ofan Bólið. Fénu hefur hann fjölgað og matjurtagarð-
arnir gefa margfaldan ávöxt.“
„Ekki er að furða, þó að hann hafi aldrei getað lánað mér nokk-
urn eyri. Ég hef nú raunar aldrei beðið hann, en hann veit þó
vel, að ég hefi oft þurft á peningum að halda. Ef til vill er þetta
líka alft í skuld?“
„Nei, það er sagt, að hann lifi eftir þeirri lífsreglu að skulda
aldrei neinum neitt. Hann hefir verið við sjó að vetrinum, en
látið vinnumann sjá um allt heima. Svo eyðir hann aldrei eyris-
virði. Enginn hefir séð hann bragða vín, og tóbak fyrirlítur hann.“
„Hann tímir því auðvitað ekki,“ sagði Þorsteinn með sama
kuldalega hljómnum í röddinni og áður. „Komstu oft til Jóns í
vetur, Anna?“
„Já,“ svaraði Anna, einlægnislega og setti rykk á höfuðið. Það
var eitt af þeim sérkennum hennar, sem Þorsteinn hafði alltaf
verið svo hrifinn af. Hún var líka verulega yndisleg í kvöld. Aldrei
hafði honum fundist augu hennar jafn dökk og dreymandi, hönd-
in jafnhvít, og dökkbrúnt hárið svo bylgjandi og freistandi til