Breiðfirðingur - 01.04.1950, Blaðsíða 10

8
BREIÐFIRÐINGUR
árunuiíi, hve lítinn tíma hann gaf sér til þess, á æskuárum sínum,
að sitja við föður og móður kné og nema af vörum þeirra sannar
frásagnir úr lífi þeirra og frásagnir af sögulegum atburðum, er
þau mundu eða höfðu heyrt sagt frá. — Hafa þannig glatast mörg
atriði fyrir fávizku æskumannsins, sem sleppti tækifærinu.
A elleftu, tólftu og þrettándu öld, hefur þessu verið öðruvísi
farið. Þá var það æskumönnum ánægja og íþrótt að hlusta á sagð-
ar sögur af frægum forfeðrum sínum, læra þær og segja þær aftur.
'Gáfur og næmi ungmenna hefur ekki verið lakara þá en nú, og
minnið ekki ofhlaðið af fánýti, og truflað af taugaæsandi hraða,
eins og nú á dögum. Sögurnar gátu því geymzt óbrjálaðar, þótt
aldir liðu frá því að atburðirnir gerðust, þar til sagan var skráð,
enda geta þrír til fjórir ættliðir flutt sanna erfisögn um tveggja
álda bil.
II. Leiði Guðrúnar Ósvífursdóttur
Fyrir norðan kirkjugarðinn á Helgafelli er stór þúfa eða upp-
hlaðið leiði, sem þó er stærra um sig en venjuleg leiði í gömlum
kirkjugörðum, og snýr í gagnstæðar áttir, eða sem næst í suður
og norður. Munnmælin segja, að þetta sé leiði Guðrúnar Osvífurs-
dóttur.
í Laxdælu segir svo:
„Guðrún varð gömul kona, og er það sögn, að hún yrði
sjónlaus. Guðrún andaðist á Helgafelli og þar hvílir
hún.“
Um þetta hefur sagan ekki fleiri orð.
Margir ferðamenn, sem heimsækja Breiðafjarðarbyggðir, leggja
leið sína að Helgafelli, því að fáir sögustaðir hafa á sér dulmagn-
aðra aðdráttarafl en Helgafell í Þórsnesi. Meðan ég átti heima í
Stykkishólmi, lá leið mín oft þangað með ferðamönnum, sem
gengu á Helgafell. Var þá venjan sú, að staðnæmast við leiði
Guðrúnar Ósvífursdóttur, áður en gangan var hafin. — Síðan
gekk hópurinn hljóður og hugsandi upp á Helgafell, eftir þeim
reglum, er þar um gilda. — Oft var þessi spurning lögð fyrir mig,