Breiðfirðingur - 01.04.1950, Qupperneq 41

breiðfirðingur
39
er talið, því að eins og áður er sagt er í framangreindum tölum
tekin með smæstu þorpin. Fólkstalan í þorpunum 1949 er 4228
manns. Það ár er fólkstalan í sveitunum sjálfum 36688 manns.
Það er ástæða til að taka það fram, að þessar breytingar á bú-
setu fólksins byggðist á því, að á síðustu 50 árum hafa í þétt-
býlinu risið upp nýir atvinnumöguleikar, að nokkru leyti
byggðir upp á hinni miklu tækniþróun, sem hefir orðið í útvegs-
málunum, en að nokkru vegna nýrra atvinnugreina í iðnaði,
breytingum á flutningakerfi landsmanna, aukinni verzlun o. fl.
Þessi þróun er eðlileg og getur verið með öllu heilbrigð, að
vissu marki, en þess skyldi þó gætt, að eigi sé lengra gengið
en svo að nauðsynlegt jafnvægi haldist um búsetu fólksins í
landi, svo að náttúrugæði þess verði notuð á sem hagkvæm-
astan hátt. Einstaklingar hafa tilhneigingu til að leita þangað, sem
tekjuvo'nin er mest á líðandi stund. Þá er þess oft minna gætt
en skyldi, hvort þar fara saman augnabliks hagsmunir einstakl-
ingsins, og framtíðar hagsmunir þjóðarinnar.
Af tölum þeim, er hér hafa verið nefndar er ljóst að íslending-
ar eiga því láni að fagna að vera vaxandi þjóð að fólkstölu. Það
þarf ekki að verða að áhyggjuefni hjá þjóð, sem býr í landi sem
hefur skilyrði til vaxandi atvinnulífs. Það verður vart dregið í efa,
að hér eru skilyrði til lands og sjávar til stórfelldrar framleiðslu-
aukningar. Þessar tvær atvinnugreinar ráða mestu um, hver kjör
þjóðarinnar verða á hverjum tíma, og því væri eðlilegt, að að því
sé unnið markvisst, að þessir tveir höfuðatvinnuvegir þjóðarinnar
geti staðið svo traustum fótum, að til þeirra leiti sú fólksaukning,
er verður á hvel jum tíma. Því miður er það svo, að á s.l. áratug,
þá hefur hvorugur þessi atvinnuvegur aukizt að f ólkstölu. Það skal
þó jafnframt tekið fram, að báðir þessir atvinnuvegir hafa á sama
tíma stóraukið framleiðslu sína, þrátt fyrir það, að tala þeirra
sem sjávarútveg stunda hafi staðið í stað, en fólki við landbúnað
fækkað. Hin síðustu ár hefur vaxið upp þriðji atvinnuvegurinn,
sem skipa ber á bekk með sjávarútvegi og landbúnaði, þegar rætt
er um að hverjum verkefnum sé mest þörf að starfskröftum þjóð-
arinnar sé beitt og það er iðnaðurinn, fyrst og fremst sá iðnaður,
sem byggir á innlendum hráefnum og gerir framleiðsluna frá