Breiðfirðingur - 01.04.1950, Blaðsíða 83

BBEIÐFIRÐINGUR
81
prestinn fyrst, síðan sýslumannsdæmi í Strandasýslu fyrir
tvö hórbrot og var hann þá dæmdur til hýðingar, en kon-
ungur gaf honum upp hýðinguna og rak hann úr Skál-
holts-biskupsdæmi. Fór hann þá að búa á Asgeirsá, en
síðar á Sólheimum í Sæmundarhlíð. Féll hann þá enn í
hórdóm og varð líflaus, en konungur gaf honum líf. Hann
andaðist 1728 og var þá hálf áttræður.“
Ólafur Davíðsson segir ennfremur um Jörfagleðina í bók sinní
um víkivaka.
„Það er tekið fram, að Jörfagleði hafi verið haldin á bað-
stofugólfinu, því að jafnan hafi verið heldur stórhýst á
Jörfa. Það af fólkinu, sem lék ekki, sat á palli og horfði á.“
Síðar segir hann í sömu grein:
„Sagt er að ein af barnsmæðrum þeim, sem urðu barns-
hafandi á gleðinni, hafi lýst 18 feður að barni sínu, svo
illa gekk henni að feðra.“
Þegar Ólafur Davíðsson hefur sagt frá óláni Jóns Magnússon-
ar og siðferðisbrotum, þá bætir hann við:
„Ávallt bjó Jón í fátækt eftir að hann lenti í barneigna-
braski sínu. Auk þess er sagt, að hann hafi misst vænstu
kúna sína eða reiðhestinn hvern einasta vetur.“
Sýnir það sig, að þettá tiltæki Jóns Magnússonar, að afnemá
Jörfagleðina, hefnr verið lítt vinsælt af alþýðu og talin óþörf af-
skiptasemi. — Sést það bezt á síðustu málsgreininni hjá Ólafi
Davíðssyni, en þar segir svo:
„Þegar gleðin var „afskipuð“ á Jörfa, bjó þar kona sú, sem
Þórdís hét. Sagt er að henni liafi þótt svo mikið fyrir því,
að gleðin var numin af, að hún hafi flutt sig af jörðinni.
En svo bar við næsta vetur eftir, að snjóflóð hljóp fram úr
Jörfahnjúksgili. — Það hafði aldrei orðið áður, en oft síð-
an. Allar þessar ófarir, bæði Jóns sýslumanns og snjóflóð-
ið, hefur verið talið óblessunarmerki og vottur um reiði
landvætta og álfa, sem áttu að hafa tekið þátt í gleðinni.
Það sögðu skyggnir menn, að ekki hefðu færri verið í
Jörfagleði þeir, sem ekki sáust, en hinir, sem öllum voru
sýnilegir, og þeir ollu þessari óhamingju, sem kom yfir Jón
6