Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Blaðsíða 12

H a l l g r í m u r H e l g a s o n
12 TMM 2010 · 2
sinni málverk. Í kjölfarið barst þá jafnan ítrekun og ég var minntur á
„ómálaða málverkið“ sem slegið var á stórlaxauppboði fyrir 21 milljón.
Ég nýti hér tækifærið til að ítreka enn og aftur að uppboð þetta
var góðgerðaruppboð á vegum UNICEF þar sem allur ágóði rann til
veikra barna í Gíneu Bissá. Sjálfur fékk ég ekki krónu af kaupvirðinu
sem að auki kom alls ekki frá Baugi. Hinsvegar fékk ég, fyrir vinnu og
efniskostnað, greiddar 100.000 krónur frá UNICEF. Fyrirfram taldi ég
þá upphæð ríflega en eftir að málverkið var slegið á 21 milljón króna
neyddist ég auðvitað til að setja allt mitt í það og á endanum tók 3
mánuði að mála verkið. Hve margir Sjálfstæðismenn væru til í að vinna
fyrir 33.000 kr. á mánuði?
12.
Auk greinarinnar um Bláu höndina skrifaði ég margoft um Baugs-
málið. Og á köflum sauð blek á penna, sem ef til vill sveið saklausan.
Jafnvel hundar valdsins eiga hvolpa. Hafi ég sært þá sé ég eftir því. En
það var ekki auðvelt að halda í sér á þessum árum þegar lygin ríkti yfir
Íslandi, og þurfti maður ósjaldan að hafa hönd á reiði þegar gengið var
inn á kaffihúsin þar sem fagurslaufuð og innmúruð plottmennin fengu
óáreitt setið á sannleikanum um öll sín sjálf.
Auðvitað var óskemmtilegt að blandast inn í þetta blokkastríð sem á
endanum setti Ísland á hausinn. Auðvitað sjáum við nú að í þeim leik
var enginn góður. Báðir jafn slæmir. Þetta var líkt og framhaldsmynd
af Kalda stríðinu: Ef þú gagnrýndir eina hliðina varstu óðar negldur
upp við hina. Ef þú gagnrýndir Davíð varstu „Baugspenni“. Ef þú fluttir
ræðu í Borgarnesi varstu formaður í „dótturfélagi auðhrings“.
En afhverju gagnrýndi maður þá ekki Baug? Var það ekki besta leiðin
til að stimpla sig frá þeim félagsskap?
Oftar en tvisvar endaði ég úti í horni á bar eða bílastæði og hlýddi á
Jónínu Benediktsdóttur útmála fyrir mér sóðaskapinn sem viðgekkst
í íslensku viðskiptalífi. Það voru langar og eldheitar ræður um kross-
eignatengsl og bíræfnar lántökur, svik og pretti, og samantekin ráð. Ég
verð að játa að ég skildi það ekki allt. Og get séð eftir því nú að hafa ekki
sett mig inn í þá vafninga alla og skrifað upp úr því hyldjúpar fyrir-
hrunsgreinar. Útrásin var hinsvegar eitthvað sem fæst okkar skildu. Við
skildum ekki hvernig þeim víkingum tókst að kaupa öll þessi hús og
allar þessar verslanir. Allt þeirra yfirskuldsetta vafningadæmi kallaði á
sérfræðiþekkingu. Peningar eru flóknara fyrirbæri en pólitík.
Þó blasti eitt við hverjum manni: Græðgin. Auðvitað var hægt að