Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Blaðsíða 69

M ý b i t
TMM 2010 · 2 69
síðast þegar þau sváfu saman var það verulega notalegt, svo hann stóð
upp frá borði keppinautanna og kallaði: „Hæ, Sæta!“ og hún féll um
hálsinn á honum, hann fann sætkennda vínlykt af henni, þú kemur sem
himnasending. Síðar um kvöldið skjögruðu þau heim til hans og rifu sig
úr fötunum sem þau hentu á gólfið, hann sneri baki í hana til að kveikja
á lampa, hún beygði sig niður til að smokra sér úr sokkabuxunum og
þegar hún rétti úr sér aftur blasti rassinn á honum við henni. Hún æpti
skelkuð upp yfir sig. Hann sneri sér að henni. „Snúðu þér aðeins við
aftur. Hvað í fjandanum kom fyrir þig?“ Hann var næstum búinn að
gleyma því. Hún gekk til hans, „snúðu þér við,“ en hann stóð kyrr, suss-
aði, tók utan um hana, kyssti hana á hálsinn og hún þreifaði eftir því
sem hún hafði séð, stífnaði og dró sig frá honum, „ertu með graftarkýli?
Nei, hættu nú, hættu! Ég get ómögulega gert það með þér meðan þú lítur
svona út, hvað er þetta eiginlega, þetta hlýtur að vera ógeðslega sárt?“
Hann reyndi að tæla hana. „Þetta er ekki neitt, láttu ekki svona, Heidi.“
En Heidi vildi þvo sér um hendurnar. Og síðan vildi hún fara heim. Hún
gleymdi sokkabuxunum. Hann var hundfúll. Hann hefði svo gjarnan
vilja negla hana. Hann fann fyrir knýjandi þörf.
Nokkrum dögum síðar, þegar hann var á fundi með sænskum starfs-
bróður og Stíg, vinnufélaga sínum, var sársaukinn svo mikill að hann
átti erfitt með að einbeita sér. Hann iðaði órólegur í sætinu. Eftir því
sem leið á daginn hljóp bólga í alla rasskinnina. Um kvöldið var hann
kominn með hita. Hann hringdi í Charlottu. Hann lá á maganum og
skalf, Charlotta sagði: „Þú ættir bara að sjá sjálfan þig, þú ert eins og
bavíani.“ Hún andvarpaði þungt og lagði höndina á mjöðm hans. Hún
sagði að sér sýndist sem það væru komin ótal lítil kýli í kringum það
stóra. Hún hringdi í frænda þeirra sem var læknir, hann hló og gerði
að gamni sínu og sagði hann alltaf hafa verið dálítið rasssáran. Hann
hringdi síðan sjálfur í vakthafandi lækni sem kom klukkan hálfellefu,
leit örstutt á hann og spurði hvers vegna í ósköpunum hann væri ekki
búinn að fara til læknis fyrir löngu og sendi hann á bráðavaktina. Þetta
leit ekki vel út. Það varð að skera kýlin burt.
Og það var gert. Hann kastaði upp í pappabakka. Sársaukinn var
ólýsanlegur. Á eftir setti hjúkrunarfræðingurinn þykka grisju á sárið
og sagði að heimahjúkrun myndi koma og skipta um umbúðir þegar
hann væri kominn heim aftur. Honum varð hugsað til gamals fólks sem
þurfti að þvo og skipta um bleiur á. Hann var innlagður í nokkra daga,
var settur á pensilínkúr, lá á hliðinni í rúminu, reyndi að vinna, mókti