Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Blaðsíða 54

Ú l f h i l d u r D a g s d ó t t i r
54 TMM 2010 · 2
þar til dimmir (2001/2010), segir frá Sookie Stackhouse, ljóshærðri og
ekkert-allt-of-skarpri gengilbeinu í smábæ í Suðurríkjunum. Hún er sæt
og fyndin en þykir dálítið skrýtin. Ekki að ástæðulausu, því hún getur
lesið hugsanir og það truflar hana nokkuð í daglegu lífi. Sérstaklega
hefur þetta haft slæm áhrif á kynlífið, en henni helst illa á karlmönnum
því hugsanir þeirra reynast ekki alltaf eins og best verður á kosið. En svo
kemur vampýran Bill inná barinn og allt breytist, því Sookie uppgötvar
að hún getur ekki lesið hugsanir hans. Þegar hér er komið sögu er best
að taka fram að í heimi Harris hafa vampýrur komið út úr skápnum í
kjölfar þess að Japanir hafa náð að framleiða fullkomið gerviblóð og lifa
nú meðal mannfólks í fullum rétti sem viðurkenndir borgarar – eða
allavega að einhverju leyti viðurkenndir, því sögurnar fjalla að hluta
til um vampýrur sem ofsóttan minnihlutahóp sem menn hafa mikla
fordóma gegn. Að því leyti er staðsetningin í Suðurríkjunum mjög
táknræn, þó það sé líka áhugavert að skoða þá tengingu í ljósi þess að
þrátt fyrir að vampýrurnar gangi lausar, þá eru þær enn sýndar að hluta
til sem hættuleg rándýr.
Það skemmtilega við bækur Harris er auðvitað að heimska blondínan
reynist alls ekki svo heimsk.32 Hún heyrir til dæmis vafasamar hugs-
anir fólks sem vingast við Bill og bjargar honum frá bráðum bana, en
vampýrublóð er vinsælt eiturlyf og vampýrur eru veiddar í þeim tilgangi
að blóðmjólka þær. Í kjölfar þessara og annarra morða ná þau Bill saman
og verða par og allt virðist í blóma. En bækurnar eru fleiri og dramað
eykst og áherslan á glæpasöguna minnkar nokkuð meðan skvísusagan
heldur sér í bland við aukna þátttöku hins yfirnáttúrulega, en fljótlega
taka varúlfar að láta á sér kræla, svo álfar, djöflar, goðmögn …
Einkenni sagnanna er leikandi húmor og skemmtilega írónísk sýn á
vampýrurnar, en fyrir utan hinn dökka og svala Bill (nafnið er í sjálfu
sér húmor: vampýran ‘Bill’???) hittir Sookie ljóshærðan og heillandi
vampýruvíking, Erik, sem hrífst líka af henni. En hún er ekkert að
láta þessa náunga komast upp með neinn ofurtöffaraskap og lætur þá
bara heyra það. Að auki fara bækurnar frekar fínt í erótíkina og kyn-
lífið, svona ekki ósvipað og Ljósaskiptasögurnar, sem greinilega skulda
Harris þónokkuð (heillandi en dálítið skrýtin stelpa, hugsanalestur,
varúlfar og svo framvegis), en gera meira útá að skoða hinn samfélags-
lega þátt opinberunar vampýrunnar. Þess má geta hér að Drakúla hefur
einmitt verið skoðuð í þessu samhengi, en þá aðallega útfrá fordómum
gagnvart gyðingum, eins og kemur sérlega vel fram í Nosferatu.33 Þetta
kemur meðal annars fram í glæpasöguþætti sagnanna, en þrátt fyrir að
almenningur gruni næstu vampýru ævinlega um þau morð sem framin