Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Blaðsíða 72

N a j a M a r i e A i d t
72 TMM 2010 · 2
halda. Mamma er slegin yfir hversu mjög hann hefur horast síðan síðast.
Hún kemur með grillaðan kjúkling og kartöflumús og matar hann með
teskeið. Hann ælir því öllu. Hann biður hana um að fara. Þetta áhyggju-
fulla, aldraða sorgmædda fés. Hún tárfellir ofan í kartöflumúsina. Hann
skammast sín. Hann lokar augunum og læst sofa. Hann rifar augun
og núna borðar hún sjálf restina af matnum, með teskeiðinni, beint
upp úr tupperware boxinu. Að lokum sofnar hann. Og það fossar yfir
kletta og hljóðið er að sprengja á honum hausinn. Er ekki komið sumar?
Hann krýpur aftur á hnjánum í litla baðherberginu og kastar upp.
Hann liggur á farsóttardeild Ríkisspítalans. „Við hleypum þér ekki út,“
sagði læknirinn, „ónæmiskerfi þitt er í rúst, ef svo má að orði komast,
við gerum allt sem við getum en ég get ekki lofað neinu.“ Hann fær
sveppasýkingu í munnholið, í endaþarminn, á hendurnar. Hann er allt
að því hárlaus á höfðinu. Hann hefur misst 25 kíló á þremur mánuðum.
Hann heyrir Charlottu hringja í Stíg; hún heldur að hann sofi: „Þegar
ég var hér í gær hjálpuðu tvær hjúkrunarkonur honum á klósettið, þær
ætluðu að reyna að setja hann í bað. Ég stend í dyrunum og hann ælir
þunnum grænum vökva í vaskinn. Síðan tek ég eftir að það rennur
skítataumur niður annað lærið. Síðan líður yfir hann, fjandinn hafi það!
Ég hélt hann væri dauður, Stígur, datt bara niður. En þær fundu púls.
Báðu mig að kalla eftir aðstoð og það þurfti þrjár manneskjur til að lyfta
honum upp og bera hann í rúmið. Þetta er svo niðurlægjandi. Hann
lyktar langar leiðir. Þú neyðist til að koma og heimsækja hann.“
Hann veltir fyrir sér hvað hann hafi snert, snerti hann ekki klósettið,
snerti hann stólinn, studdi hann sig ekki við stólinn á leiðinni yfir að
vaskinum, hann hefur náð sér í bakteríur, bakteríur sem kannski hafa
fundið sér leið inn í líkama hans? Hann vill ekki að Charlotta komi of
nálægt sér. Hann biður hana stöðugt um að þvo sér um hendurnar. Hún
kemur sjaldnar núna, þarf að vera í búðinni, er að undirbúa útsölu, það
er brjálað að gera, sumarútsalan að bresta á, sú allrastærsta. Og, eins
og hún segir, grátandi og taugaspennt: „Ég verð að halda áfram að lifa,
ekki satt? Ég verð líka að hugsa um sjálfa mig.“ Það er niðurstaðan sem
hún er búin að komast að, segir hún, þetta er líka búið að vera langt
ferli, þannig séð, það eru liðnir meira en þrír mánuðir. Hún drekkur frá
sér allt vit í garðveislunni hjá Stínu og Jakobi. Hún situr í kjöltunni á
svörtum manni og syngur.
Honum stendur á sama þótt hún láti ekki sjá sig í langan tíma. Svipir
og skuggar og andlit nálgast hann um stund og hverfa síðan aftur.
Ógleðin, snuðrandi hundur sem nuddar sínum blauta feldi að innan-
verðu vélinda hans. Stöðugur niðurinn frá pípulögnunum eða frá hans