Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Blaðsíða 70

N a j a M a r i e A i d t
70 TMM 2010 · 2
og horfði á sjónvarpið. Hitinn lækkaði aðeins. Hann vildi komast heim.
Mamma náði í hann, hún ók bílnum, hann lá í baksætinu, þögull og
fýldur. Mamma sagði: „Nú skaltu bara reyna að ná þér, ástin mín.“ „Æ,
góða hættu þessu, ég er ekki VEIKUR,“ sagði hann, „þetta er bara mýbit,
fjandinn hafi það.“
Hann hringdi í Stíg og sagði að hann yrði heima í nokkra daga. Hann
tók pillurnar sínar. Á hverjum morgni kom hjúkrunarfræðingurinn,
samviskusöm, teinrétt kona sem leit út fyrir að hafa verið mjög falleg á
sínum yngri árum, og tók blóðugu grisjuna af honum, hreinsaði sárin og
setti nýjar umbúðir. En hitinn fór hækkandi. Hann kallaði hana Sætu.
Hún brosti og hristi höfuðið vandræðaleg á meðan hún mældi hann.
Hann hafði enga matarlyst, en aftur á móti stöðugan hausverk og síðan
fékk hann einnig verki í ennisholurnar. Átta dögum eftir að hann kom
heim fékk hjúkrunarfræðingurinn því framgengt að hann var fluttur
aftur með sjúkrabíl á spítalann svo hægt væri að gera frekari blóðrann-
sóknir. Þá kom í ljós að hann hafði fengið stafýlókokkasýkingu í fyrri
innlögn sinni. Meiri fúkkalyf. Og síðan aftur heim. Charlotta kom í
heimsókn með súpu og rauðvín. En um nóttina vaknaði hann upp í
andnauð. Hann ýtti við Charlottu sem eins og venjulega hafði sofnað í
öllum fötunum í stofusófanum, hún settist ringluð upp og kveikti ljósið.
Síðan öskraði hún og greip fyrir munninn. Hann var óþekkjanlegur
af bjúg, efri hluti líkamans, hálsinn, andlitið – rauðþrútið og aflagað.
Charlotte hljóp kjökrandi í áfalli að símanum og hringdi á sjúkrabíl.
Hann ætlaði að standa á fætur en hún hrópaði: „Liggðu kyrr! Liggðu
kyrr!“ Þeir sprautuðu hann strax í bílnum. Þeir tóku púlsinn og blóð-
þrýstinginn. Síðan settu þeir sírenurnar á. Hann sá næstum ekki út
úr augunum, þeir hlupu með hann fram og aftur langa ganga þar til
þeir voru loksins komnir á áfangastað þar sem ótal áhyggjufull andlit
mynduðu gráan seigfljótandi massa yfir honum.
Það var pensilínið. Hann þoldi það ekki. Læknirinn útskýrði það fyrir
honum. „Þú fékkst alvarleg ofnæmisviðbrögð. Þú komst inn á síðustu
stundu. Við getum glaðst yfir því hversu snögg systir þín var í símann!“
Læknirinn brosti og klappaði honum á herðarnar. En morguninn eftir
fengu þau niðurstöður úr nýjum blóðprufum og nú kom í ljós að um
var að ræða ónæmar bakteríur. Hann gargaði á starfsfólkið og neitaði að
fara í þessa afkáralegu nátttreyju, að ekki væri talað um nærbuxurnar.
Hann þoldi ekki matinn, hann þoldi ekki lyktina, allt var ógeðslegt,
maður verður veikur af því að vera hér, hreytti hann út úr sér í bræði.
Hann lá á stofu með mjóum gluggum. Spítalinn var byggður á þeim
tíma sem menn gerðu allt til að spara rúðugler. Hann gat ekki hætt