Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Blaðsíða 129

D ó m a r u m b æ k u r
TMM 2010 · 2 129
sín á þeirri frásagnaraðferð sem hún kynnti til sögu í fyrri bókinni. Heim til
míns hjarta stendur fyllilega undir þeim væntingum sem vaktar voru með
Opnun kryppunnar og það er freistandi að tengja Oddnýju Eir við skemmti-
legustu skáldævisöguhöfunda á Íslandi, þau Þórberg Þórðarson og Málfríði
Einarsdóttur frá Munaðarnesi. Sjálf hefur hún reyndar tengt sig við þann fyrr-
nefnda í viðtölum sem tekin voru við hana í tilefni útkomu bókarinnar og
Þórbergur er nefndur þegar á annarri blaðsíðu frásagnarinnar. Í sömu setningu
er minnst á Mugg sem einnig hefur verið gestur á heilsuhælinu og „var með
regluleg sprell“ (12). „Sprellararnir“ tveir, meistari skáldævisögunnar og ævin-
týramálarinn, eru þær fyrirmyndir sem Oddný Eir vísar til í upphafi og síðan
má rekja ótal tilvísanir til annarra meistara í gegnum þann vef sem spunninn
er í framhaldinu, eins og áður var fjallað um. Þannig þakkar Oddný Eir fyrir
sig og bendir okkur á hvernig hún hefur tekið við arfinum og ræktað sín fræ-
korn upp úr þeim frjósama jarðvegi.
Að lokum er við hæfi að árétta að Heim til míns hjarta bendir okkur á að þótt
mikilvægt sé að efla ónæmiskerfi sitt og huga að sinni líkamlegu vellíðan er
ekki síður mikilvægt að fínstilla næmiskerfi sitt, hvort sem um er að ræða í
sjálfri tilveru sinni eða í viðtökum á nýstárlegum sköpunarverkum á sviði
bókmennta og lista.
Úlfhildur Dagsdóttir
Brúðuheimili
Steinunn Sigurðardóttir. Góði elskhuginn. Bjartur, 2009.
„Það er kunnara en frá þurfi að segja að piparsvein í góðum efnum hlýtur að
vanta eiginkonu.“ Þannig hljóða upphafsorð einnar frægustu ástarsögu allra
tíma, Hroka og hleypidóma eftir ensku skáldkonuna Jane Austen.1 Öfugt við
hið klassíska ástardrama enska leikskáldsins William Shakespeares, Rómeó og
Júlíu, hafnar Austen tragedíunni í sínum ástarsögum, þær eru rómantískar
kómedíur og enda allar vel – það er að segja með því að elskendurnir ná saman,
eftir nokkurt basl, og ganga í hjónaband. Og lýkur þar sögunum. Þó er þetta
ekki endir alls því fræðifólk, sérstaklega úr röðum femínista, hefur á undan-
förnum árum velt mjög fyrir sér hinum ‘góða endi’, hvað í honum felst og hvað
hann í raun tákni. Er það endilega ‘góður endir’ fyrir konuna að ganga í
hjónaband með sínum heittelskaða? Þrátt fyrir að femínistar efist um að allar
þessar góðu niðurstöður skili endilega jákvæðum árangri (fyrir persónur og
lesendur), þá er óhætt að gera ráð fyrir að almennt megi ætla að það að njóta
samvista með ástvini feli í sér hamingju.