Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Blaðsíða 75

M ý b i t
TMM 2010 · 2 75
Þegar þau hafa staðfest heilabólguna fær hann nýja gerð að lyfjum
sem leika nýrun grátt. Hann fær gulu. Þau óttast að hann muni missa
vöðvamassann fyrir fullt og allt. Þau segja að lyfin geri sitt gagn. En
blóðprufurnar sýna ennþá merki um sýkingu. Síðan virðist hún samt
sem áður á undanhaldi. Og hann, hann áttar sig hreint ekki á þessu með
dauðann. Hann hefur ekki hugsað sér að deyja. Hann skellir heyrnartól-
unum yfir eyrun: „Give it away, give it away, give it away now …“
Bassinn drunar, hann veltir höfðinu til og frá á koddanum og lítur út
í kvöldblámann, á mánann sem er hálffalinn á bak við hvikul skýin.
Hafði ég samfarir við hana eða ekki? Og allt í einu man hann: Þau höfðu
ekki samfarir. Honum stóð ekki! Hann brosir með sjálfum sér, þetta er
svo fyndið, kómískt, hugsa sér, hann gat ekki, hann var heilsuhraustur
og sterkur, en hann gat ekki fengið tittlinginn til að láta að stjórn, og
nú man hann líka að þau deildu með sér einni jónu á eftir, þegar hann
hafði gefist upp, hún var svo blindfull að augun ranghvolfdust í höfðinu
á henni, síðan sofnaði hún með hausinn á lærum hans, þannig var það.
Mars
Hann opnar útidyrnar og dettur út á götu. Það er rigning. Hann getur
ekki staðið upp aftur. Hann reynir að fara á fjóra fætur en líkaminn
mótmælir. Hann liggur einfaldlega kylliflatur á maganum á blautri og
skítugri gangstéttinni. Á stoppistöðinni stendur hópur af fólki og horfir
á. Að lokum ganga eldri hjón til hans. Þau gætu verið afi hans og amma.
Hann grípur í hendur þeirra og hefur sig upp með miklum erfiðis-
munum. Nokkrir strákar reyna að bæla niður hlátur. Ung kona snýr
sér undan. Hann þakkar þeim gömlu fyrir, nú styður hann sig við hús-
vegginn með annarri hendinni. Síðan staulast hann örstuttum skrefum
fram eftir götunni. Fætur hans eru óstyrkir og hann er með náladofa
eins og venjulega, þau segja að um króníska taugaskemmd sé að ræða.
Charlotta er brjáluð út í hann. Það er á vissan hátt léttir. Hann vill ekki
hitta neinn, nennir því einfaldlega ekki. Fötin hanga utan á honum.
Hann lifir á steiktu svínakjöti með steinseljusósu, en það hleðst utan
á magann á honum í stað þess að jafnast niður, handleggir og fótleggir
minna enn á eldspýtur, en hann nennir ekki á æfingahjólið, nennir því
ekki, það tekur hann minnst tíu mínútur að dragnast upp í íbúðina sem
er á fjórðu hæð, skríða; hann reykir helling af hassi, það hjálpar, hann
getur þá sofið og það slær á óróleikann – óttann, satt að segja; það er
svo margt sem hann er farinn að skilja núna og sem hann þolir ekki að
skilja: hann er hræddur við að deyja, hann er hræddur um að veikjast,