Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Síða 22

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
22 TMM 2016 · 3
Byrjaðir þú að skrifa þegar þú varst barn?
Já, í rauninni, litlar sögur og líka afmælisvísur, alveg langt fram eftir aldri.
Eftir því sem maður þjálfaðist varð asnalegt að gera bara eina ferskeytlu svo
þetta urðu heilu bálkarnir. En ég sagði því starfi kurteislega upp, að vera
afmælisskáldið, þá tóku reyndar við skírnarvísur. Núorðið geri ég þetta ein-
staka sinnum. Það urðu skil þegar ég var átján, tvítug, þá myndaðist byrjun
á því sem ég yrki núna.
Eitthvað sem kveikti á vélinni?
Það voru ritsamkeppnir í fjölbrautaskólanum og ég lenti í einhverju sæti
og fékk bók eftir Gyrði Elíasson í verðlaun, það fannst mér geggjað spenn-
andi. Og ég flæktist inn í skáldskapinn án þess það væri ákvörðun.
Tungumálið hefur veitt þig í netið?
Já, það er svo mikill segull, það bara gleypir mann með húð og hári.
Gerist á þessum aldri. Hafa foreldrar þínir haft áhrif á bækurnar þínar?
Kannski óbeint. Ég orti fyrsta óbundna og órímaða ljóðið mitt þegar
mamma fór ung í stóra mjaðmaskiptaaðgerð og gaf henni ljóðið til hug-
hreystingar. Það fjallaði um vorið og grásleppukarlana fyrir neðan húsið,
um að allt yrði gott, hún þyrfti ekki að hafa áhyggjur. Ég var sirka sautján.
Þangað til hafði ég aðeins skrifað undir háttum, rímað og stuðlað, kloss-
bundið, það eru áhrif frá pabba, mamma hans var hagmælt og orti mikið og
pabbi hefur alltaf verið klappstýra rímsins. Allt í einu breyttist allt og það
passaði mér ekki lengur að ríma.
***
Varstu, ertu trúuð?
Sko, ég á í nokkuð góðu sambandi við kirkjuna sem samfélag, mér finnst
vænt um að vera í kirkjunni heima, í kringum jólin, þar sem allur bærinn
er á sama stað, í sama hugarástandi og að heyra alla syngja saman, það
gerir eitthvað mjög sérstakt fyrir mig. Ég hef ort nokkra sálma síðustu ár en
þeir eru raunar efaslungnir og því meira sem ég hugsa um trúna sjálfa því
meira missi ég móðinn. Maður kemst að mjög dapurlegri niðurstöðu hugsi
maður þetta alla leið – en, já, – líklega hef ég innra trúarkerfi sem marsérar
ekki saman við neitt annað viðurkennt kerfi, ég hef ákveðið skema. Það er
ekkert víst að kirkjan samsamist því best, það er meira af menningarlegum
ástæðum sem ég tengist kirkjum. Langafi minn var organisti, langamma
mín sótti kirkju frá því hún var sjö ára þar til hún var níutíuogeitthvað,
mamma er í sóknarnefndinni og svo framvegis.
Ég verð alltaf svo hissa á að mannkynið getið komið sér saman um eina
skoðun, ég skil ekki að í allri kristnisögunni hafi enginn sagt: Augnablik,