Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Síða 42

S t e i n a r B r a g i
42 TMM 2016 · 3
„Það sem þú hugsar um?“
„Meðan ég fróa mér?“
„Já … Skammastu þín fyrir það?“
„Nei.“
Hún hummaði, teygði sig í sígarettu og kveikti í. Slæmt merki. „En hvað
… Þegar við stundum kynlíf, ertu þá stundum að hugsa um eitthvað annað?
Aðrar stelpur, meina ég?“
„Nei,“ sagði ég. Niður í hausinn á mér laust mynd af poppkorni, ég sat við
hlið Emmu og át popp úr skál og við vorum að horfa á bíómynd, það var fyrir
nokkrum árum og í augnablik vissi ég ekki hvern fjandann ég var að hugsa
en svo sá ég það: við vorum að horfa á 1984, bíómyndina, og Emma táraðist
yfir því öllu. Við ræddum myndina og eins og gefur að skilja vorum við bæði
ákaflega á móti Stóra bróður en þarna sat hún samt og lét eins og ég væri
óvinur ríkisins og allt persónulegt væri tortryggilegt –
„Hættum þessu,“ sagði ég. „Sumt hefur maður bara fyrir sjálfan sig.
Punktur.“
„Þú veist að stelpur hugsa líka um aðra meðan þær ríða.“
„Æðislegt. Gott að vita.“ Ég stóð upp. „Þú hugsar sem sagt um aðra. Ég hef
engan áhuga á að vita það en þú vilt neyða okkur inn á þetta svæði, er það
ekki? Út af helvítis afbrýðiseminni viltu komast í djúsí rifrildi um nákvæm-
lega ekkert, er það ekki, og gera mig að óvini ríkisins?“
„Óvini ríkisins?“ Hún hló sem gerði mig frávita af pirringi.
„1984. Og láta þetta enn eina ferðina snúast um þig eða okkur, frekar en
að ég sé með fryst sæði sem þarf kannski eða kannski ekki að láta geyma allt
helvítis árið í fljótandi vetni nema að ég frói mér ofan í dollu úr Smáralind
og afsanni að ég sé ófrjór? Vorum við ekki annars að tala um það, hvernig
hefði gengið í sýnatökunni? Þetta er ógeðslegt,“ sagði ég, fór út úr stofunni og
skellti á eftir mér hurðinni.
Ég klæddi mig í skó, fór út í bíl og keyrði í burtu.
Það skiptir mig ekki máli, í alvöru. – Tvær manneskjur í dimmu herbergi,
í samförum, strjúkandi hvor annarri og stynjandi, báðar að hugsa um ein-
hverja aðra: fyrrverandi maka, klámmyndastjörnu á ströndinni í Cannes,
hamborgara, Jesú á krossinum? Gott stöff. Hvað er nútímalegra en það? Við
værum ekki grimmasta skepna í sögu jarðarinnar ef við hugsuðum um þá
sem við elskum á meðan við ríðum þeim.
***
Upp úr hádegi vorum við Emma búin að sættast í gegnum síma. Ég sagðist
samt ekki ætla að koma heim strax. Mér til undrunar hafði ég tekið eftir
sýnadollunni í farþegasætinu í bílnum. Síðast þegar ég vissi var hún með
mér í sturtunni og svo var hún þarna. Emma hafði boðist til að „hjálpa mér“
að skila sýninu ef ég kæmi heim en ég tók ekki sénsinn. Og eins og komið er
fram geri ég helst ekki það sem ég á að gera.