Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Síða 47

Í s l a n d p ó l e r a ð
TMM 2016 · 3 47
Hann hristir höfuðið. Ég missti hann. Hann reynir aftur.
„Frá hvaða landi ert þú?“
„Landi? Frá Pól-landi.“
„Hvaðan í Póllandi?“ Leiknum er ekki lokið.
„Frá Wrocław.“
Hann deplar augunum og missir boltann.
„Það er nálægt Prag og Dresden,“ bæti ég við.
„Jæja,“ samsinnir hann.
„Jæja.“ Ég brosi því hann virðist vera fínn náungi. Of gamall fyrir mig.
Aðeins of stjórnsamur, myndi ég segja; fyrir klukkutíma síðan kallaði hann
mig að borðinu með því að benda á tóman kaffibollann, með símann upp
við eyrað, tónandi já-já-já-einmitt-alltílagi-já-já-já. Þá var ég langt undan og
þessi litla hreyfing var ekki áberandi, en ég tók eftir henni. Góð gengilbeina.
„Ert þú ka Pólskur?“ Nýr bolti eða annar fljúgandi hlutur.
„Er ég Pólskur?“ Ég stekk, ekki viss um hvað ég er að reyna að grípa.
„Nei. Ert þú ka Pólskur?“
„Ka Pólskur?“ Ég skil þetta ekki. „Ég skil ekki.“
„Ert þú kaÞólskur? Are you a Catholic?“
„Nei, það er ég ekki!“
„Ertu það ekki?“
Hann lyftir brúnum, setur olnbogana á borðið tilbúinn til að slá fram full-
yrðingu. „Allir Pólverjar sem ég þekki eru kaþólikkar,“ segir hann og ég veit
strax að ég á eftir að skrifa um hann seinna. „Hver ert þú?“
„Hver er ég? Áttu við trúarbrögð?“ Engin, langar mig að segja, en ég er að
reyna að komast hjá því að stytta mér leið. Þess í stað hysja ég upp um mig
pilsið og sýni honum rætur fjölskyldutrésins. „Ég kem úr kaþólskri fjöl-
skyldu, en ég er ekki kaþólsk.“
„Þú ert enn ung …“
„Er það? Ég er næstum þrítug.“
„Ertu það?“ Ég finn augu hans á andliti mínu, hárinu, brjóstunum. „Þú
lítur ekki út fyrir að vera það. Kannski hefurðu bara ekki upplifað þessi
augnablik þegar maður getur ekkert gert nema beðið Guð um hjálp? Eins og
á báti í storminum.“
Og þar sem við búum á Íslandi finnst mér að þessi rök gætu dugað. Lítill
fiskibátur. Reiður sjór. Frosin tár. Ískaldur stormur eða ískaldur hnífur í vasa
mannsins sem læsti mig úti í horni með handleggjunum og sagðist skera mig
í andlitið ef ég æpti. Ég bað ekki bænir það kvöldið.
„Trúðu mér, ég er þegar mótuð.“ Með hníf myndi ég bæta við ef afgreiðslu-
borðið væri ekki á milli okkar. Ef yfirmaður minn væri ekki í símanum við
hliðina á okkur. Ef ég væri ekki að rúlla upp servíettum og ef hann væri ekki
að tromma með fingrunum á plastaða matseðlana. „Ég hef sterka siðferðis-
kennd án nokkurra trúarbragða,“ segi ég.
„Kannski er það út af kaþólska uppeldinu?“