Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Page 83

M ó r b e r j a t r é ð
TMM 2016 · 3 83
neðar. Hann var ekki uppi í trénu heldur sat undir því á lítilli, þunnri dýnu.
Stella hljóp af stað og Elena hljóp líka og kallaði.
Stella tók eftir því að strákurinn var með brúnt hár eins og hún hafði séð
fyrir sér en hann hafði enga vængi. Kannski birtust þeir bara þegar hann
flaug. Hana langaði að spyrja en hugsaði að ef til vill þætti honum það dóna-
legt ef það væri það fyrsta sem hún spurði um. Þá gæti hann haldið að hún
trúði því ekki að hann hefði vængi.
Hann brást við hæ-inu hennar með brosi og sínu eigin hæ-i. Ekkert fugla-
tíst, bara venjuleg rödd. Stella sá hvernig hann leit á Elenu út undan sér.
Hann og systir hennar voru jafn stór, líklega jafn gömul.
„Ég hélt þú byggir uppi í trénu,“ sagði Stella. „En ég sé ekkert hreiður.“
Þetta fékk strákinn og Elenu líka til að hlæja vandræðalega. Strákurinn
útskýrði að hann rúllaði dýnunni upp á kvöldin og tæki hana með sér upp.
Þau litu öll þrjú upp þangað sem hann benti, á stað þar sem þrjár stórar trjá-
greinar stóðu út úr bolnum. Stella sá að hann komst þar fyrir. Greinarnar
voru breiðar og þar var stór laufþekja. Laufin skýldu gegn vindinum, sagði
hann. Stella hafði aldrei áður skoðað tré svo gaumgæfilega. Þegar hann tók
eftir áhuga hennar sagði strákurinn að þetta væri mórberjatré.
Þetta var þriðji dagurinn hans í þessu tré við þessa götu, en hvorki hans
fyrsta tré né fyrsta gata. Stellu langaði að spyrja hvar foreldrar hans væru
og af hverju hann ætti ekkert hús, en Elena hnippti í hana og sagði að þær
þyrftu að koma sér.
„Hvað er þetta?“ spurði Stella í staðinn og benti á þrjá plastpoka sem voru
bundnir saman og héngu í trjágrein. Strákurinn sagði að í einum geymdi
hann lítinn kodda og teppi og í öðrum aukaföt, einn bol og einar gallabuxur
en í þriðja pokanum geymdi hann töfrabrögðin sín. Hann spurði hvort þær
vildu sjá eitt töfrabragð. Þær kinkuðu kolli og hann klifraði upp í tréð.
Berir fætur hans gripu fast um trjábolinn. Stella velti því fyrir sér hvort
hann flygi aldrei upp eins og fuglarnir gera. Á augabragði fór hann upp
á greinina og kom fljótt niður aftur. Hann hellti úr plastpokanum ofan á
dýnuna. Klink, pappírsmiðar, vaxlitir, notaðar eldspýtur og nokkur ósam-
stæð spil féllu niður.
Hann sneri baki í stelpurnar og setti hendurnar fyrir aftan bak.
„Takið einn lit og setjið í lófann á mér,“ sagði hann.
Stella hlýddi.
Hann sneri sér við með hendurnar enn fyrir aftan bak.
„Hugsaðu núna um litinn sem þú valdir. Ég ætla að lesa hugsanir þínar!“
Stella einbeitti sér og hugsaði grænn grænn grænn grænn. Hann sveiflaði
annarri hendinni fyrir framan andlit hennar á meðan hann hélt hinni með
litnum áfram fyrir aftan bak. Hann sveiflaði hendinni fyrir framan Elenu.
„Ég les hugsanir ykkar,“ endurtók hann. „Hugsanir ykkar verða nú mínar.“
Hann hætti að sveifla hendinni og sagði brosandi með háværu abraka-
dabra: „Grænn!“