Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Side 88

88 TMM 2016 · 3
H va ð e r í s l e n s k u r r i t h ö f u n d u r ?
skoðun sína að það væri ef til vill ekki svo slæmt þó að Þjóðverjum fækkaði
um fáeinar milljónir, því innflytjendur myndu fylla í skörðin! Angela Merkel
hætti að tyggja matinn sinn, leit á þennan kollega minn og spurði: „Hvað
áttu við?“
Það varð dauðaþögn. Meira að segja blaðafulltrúinn, sem hafði setið hjá til
þessa, leit í fyrsta sinn af spjaldtölvunni sinni. Hér voru að fara af stað alvöru
umræður! Af hverju ekki að veita meiri fjármunum í að styðja við innflytj-
endabörn sem væru þegar flutt til landsins eða væru á leiðinni, í stað þess að
veita háum fjárupphæðum í barnabætur, til þess eins að hvetja Þjóðverja til
frekari barneigna?
Þegar kvöldverðinum var lokið og við stóðum upp frá borðum, ákvað ég
að ganga út að stóru gluggaröðinni og líta yfir Berlínarborg í síðasta sinn.
Það fór ekki fram hjá Angelu Merkel, sem hafði einnig sýnt á sér fararsnið,
og hún spurði: „Má bjóða yður að líta út á svalir?“ Skömmu síðar var Merkel
umkringd tólf rithöfundum sem töluðu hver í kapp við annan og hvöttu
hana til að hleypa nú fleiri innflytjendum inn í landið. Og til að setja lög
um hjónaband samkynhneigðra! Einhver spurði hvort hann mætti reykja.
Angela Merkel gaf merki og svartklæddir þjónar komu sinn úr hvorri átt-
inni, héldu á öskubökkum. Aðrir tóku einnig fram sígarettur og þá sagði
kanslarinn: „Vinsamlegast notið öskubakkana. Við viljum ekki að það falli
aska á nýju stefnuna okkar í orkumálum.“ Hún benti okkur á sólarrafhlöð-
urnar sem voru beint undir svölunum. Við yfirgáfum ráðuneytið litlu síðar.
Svo liðu tvö ár og þá hleypti Angela Merkel rúmlega einni milljón flótta-
manna inn í landið. Okkur rithöfundana, sem sátum við hringborð kansl-
arans umrætt kvöld, dreymir stundum um að heimsókn okkar hafi haft
afgerandi áhrif á afstöðu Merkel. Vegna þess að við vorum alveg ótrúlega
skemmtileg í þessu matarboði. Og við gerðum það sem rithöfundar kunna
svo ágætlega: við töluðum um það sem snerti okkur persónulega. Ef ein-
hverjir forleggjarar hefðu setið með Angelu Merkel heila kvöldstund, hefðu
þeir örugglega bara talað um fast verð á bókum, rafbækur, stuðning ríkisins
við menningarstarfsemi og kvöldið hefði farið í sögubækurnar sem hefð-
bundinn og ómerkilegur viðburður í stjórnmálalífi Berlínar; einfalt hags-
munapot. En rithöfundar eru enginn sérstakur hópur. Þeir eru og verða
einfarar. Þeir tala fyrir sjálfa sig og engan annan. Og þar með tekst þeim að
varpa ljósi á það sem hvílir á hinum almenna borgara.