Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Side 93

F u g l a r n i r í r j á f r i n u
TMM 2016 · 3 93
„Hann á eftir að rigna á morgun,“ segir hann.
„Hefurðu það frá fuglunum?“
„Heyrirðu ekki í hrossagauknum? Flúlúlúlú. Það boðar yfirleitt vætu
þegar hann framkallar þetta furðulega hljóð með vængjunum.“
„Lætur hann ekki alltaf svona? Þú ert löngu hættur að heyra þetta. Ertu
ekki bara farinn að missa heyrn?“
„Þetta hljóð er svo furðulegt að ég lít upp í himininn í hvert sinn til þess
að gá hvort hrossagaukurinn hafi fest á sig orgelpípu.“
„Pabbi … er ekki allt í lagi?“
Bóndinn tekur utan um dóttur sína og þrýstir henni að sér, missir þó
aldrei sjónar af hrossagauknum sem bregður á steypiflug yfir engjunum.
„Hún amma þín. Hjúkrunarkonan segir að hún eigi skammt eftir ólifað.“
Tárin hrynja niður vanga ungu konunnar. Bóndinn dregur upp vasa-
klútinn og bregður honum undir nefið á henni. Hún hrekkur undan með
viðurstyggð í svipnum, er næstum búin að hella niður kaffinu, en fær ekki
varist hlátri.
„Amma þín er komin hátt á níræðisaldur. Við skulum leyfa henni að fara.“
Unga konan kinkar kolli og þerrar tárin úr andlitinu með snýtubréfi.
„Hefur hún nokkurn tíma talað við þig um pabba þinn? Ég meina, hvernig
þetta var allt saman?“
Bóndinn smellir í góm.
„Ég veit ekki annað en það sem föðursystir mín sagði. Alexandra. Hún
heimsótti okkur alltaf á fimmtudögum þegar ég var barn. Hún var eins
konar guðmóðir, kom færandi hendi með matvörur í poka og stundum föt
eða leikföng handa mér. Mamma hefði aldrei komist af, ef hennar hefði ekki
notið við.“
„Og var það pabbi þinn sem kom því í kring?“
„Ég veit það ekki, satt best að segja. Hann var náttúrlega kominn á þann
aldur … það má segja að þetta hafi verið einhvers konar mútur. Hann var
skrifstofustjóri í Landsréttinum. Vanur því að menn sætu og stæðu að hans
geðþótta.“
„Ég held að það hafi ekki verið þannig,“ svarar unga konan. „Ég meina, þá
hefði hann bara borgað. Þetta fólk átti nóga peninga. En það, að einhver skuli
hafa litið til með ykkur, keypt í matinn og svoleiðis … það bendir til þess að
honum hafi ekki staðið á sama.“
„Það má vel vera að þú hafir rétt fyrir þér.“
„Kannski elskuðu foreldar þínir hvort annað. Á laun!“
„Já, ég hef stundum leitt hugann að því.“
„Spurðirðu hana aldrei?“
„Nei, hvernig þá?“
„Þú spyrð bara! Farðu, spurðu hana, áður en það er um seinan. Við eigum
það skilið, að fá eitthvert svar.“