Gríma - 01.09.1948, Qupperneq 24

22
ÞÁTTUR AF SÉRA ODDI Á MIKLABÆ [Gríma
þetta nú vera?‘ Þá svaraði Jóhannes ( og kenndi sann-
færingar í rómnum): ,Ætli það sé ekki Solveig.‘ “
En frá töku grafarinnar að gömlu konunni er skýrt
hér að framan. Kista sú, sem þeir Sigurður og Jóhann-
es komu niður á þarna, var orðin fúin, en þó ekki
meira en svo, að sumar fjalirnar voru með fullri
lengd, að því er séð varð. Dálítill skúti myndaðist í
gröfinni sunnanverðri, sennilega af því að gamla kist-
an hafði snúið öfugt við gröfina, sem þeir voru að
taka. Bein konu reyndust vera í kistunni. Tóku þeir
Sigurður þau, eins og venja er til, og komu þeim fyrir
í þessum litla skúta og lögðu síðan fjalirnar úr kistunni
samhliða kistu gömlu konunnar. Var svo gengið frá
gröf hennar á venjulegan hátt. — Því má bæta við, að
þeir Sigurður og Jóhannes eru af öllum taldir mjög
réttorðir menn og áreiðanlegir. Sigurður hafði skömmu
áður en Zóphonías kom að sunnan rifjað upp við séra
Lárus allt þetta í sambandi við greftrun gömlu kon-
unnar, því að það gerðist áður en séra Lárus kom að
Miklabæ.
Það var nú leitað aðstoðar Sigurðar til að finna gröf
Solveigar, og varð hann vel við því. Sonur gömlu kon-
unnar, sem jarðsett var í leiði Solveigar, var staddur á
Miklabæ um sömu mundir, og var hann einnig kvadd-
ur til að segja til um, hvar leiði móður hans væri, en
það kom í ljós, að sonurinn benti til þess, sem svar-
aði einni grafarbreidd frá því, sem Sigurður áleit að
það væri. Var þar grafið fyrst, en reyndist svo, að þar
var enga gröf að finna. Það hafði líka verið svo, að
á miðilsfundi hafði verið sagt, að bein Solveigar
mundu ekki finnast fyrr en við aðra tilraun.
Nú hagaði þannig, að Sigurður var varðmaður við
fjárpestargirðinguna við Héraðsvötnin, og var hann