Gríma - 01.09.1948, Síða 68

66 DULRÆNAR SÖGUR [Gríma
Næsta morgun þegar eg fór í fjósið, voru Frúardyrn-
ar enn opnar, og stóð mér þá ekki á sama. Sagði eg
skólastjóra strax og eg kom heim aftur úr fjósinu, hvers
eg hefði orðið var, og var hann þá sjálfur búinn að taka
eftir þessu. Voru lokurnar og kengirnir á sama stað og
hinn fyrra morgun. Lagði nú skólastjóri fast að mér og
öðrum, er um þetta vissu, að láta þetta ekki berast út.
Gekk hann frá dyrunum sem fyrr. Hinn þriðja morg-
un hafði ekkert verið hreyft við þeim og ekki síðan,
meðan líkið stóð uppi.
Enginn gat gert sér í hugarlund, hvernig dyrnar
hefðu verið opnaðar. Ekkert sá á hurðinni, og skóla-
stjóri geymdi lykilinn að aðaldyrunum, eins og áður er
sagt .En heljarafl þurfti til þess að draga kengina út.
Sumt fólk staðarins þóttist sjá Jóhannes heitinn á
gangi um húsin þar. Karlinn, félagi minn, sá hann einu
sinni í fjósinu og varð hræddur mjög. Stúlka ein kom
eitt sinn sem oftar inn í eina stofu í skólahúsinu. Sá
hún þá Jóhannes standa þar á gólfinu, en ganga bak við
hurðina um leið og hún opnaði hana, en þegar hún
skyggndist betur um, sá hún engan mann.
Atburður þessi um hina dularfullu opnum Frúar-
dyranna hafði allmikil áhrif á mig, og þótt liðin séu
meira en 50 ár síðan, þá fer um mig hálfgerður hrollur,
þegar eg hugsa til þessa atburðar, og aldrei hef eg getað
fengið mig til þess að skrifa upp söguna sjálfur, en gott
þykir mér, að sagan geti geymzt óbrengluð, hvernig sem
menn vilja útskýra opnum Frúardyranna. En eg held,
að öflug dulmögn hafi verið þar að verki, því að enginn
mennskur maður hefði getað komizt í kirkjuna nema
skólastjórinn, en enginn myndi ætla honum að hafa
leikið óhreinan leik.