Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1951, Blaðsíða 200

1951
— 198 —
dómum; Meduna (nú í Chicago), höf-
undur cardíazol- og síðar C02-met5-
ferðar og loks Sakel (nú í New York),
einn höfundur insúlínmcðferðar við
geðsjúkdómum.
Mælti þarna liver með sinu. Var
framsaga Cerletti afbragðsgóð. Hann
telur engan mun á því, hvort notað
sé rafmagn eða krampalyf, en kramp-
arnir séu óhjákvæmilegir og megin-
þátturinn í lækningunni. 1 krömpun-
um má greina tvö stig, „syndrome de
terreur“ og „syndrome de terreur
défense“. Að hans dómi eru rafrots-
krampar óskyldir þvi rafrotsdái, sem
í sumum iöndum hefur verið beitt,
þ. e. að sjúklingur hefur verið rafrot-
aður hvað ofan í annað, svo að „nálg-
ast það að afmá allt sálarlíf sjúklings-
ins“. Skoðun Cerletti á verkunum raf-
rotsins er sú, að í heilanum myndist
„acroagonín“, hinar siðustu varnir
gegn dauðanum. Hann hefur unnið
það úr heilum rafrotaðra svína og tel-
ur sig hafa náð ágætum árangri af
því við melankoli. Nokkrir aðrir hafa
og reynt það, en árangur ýmist verið
enginn eða óviss. Cerletti er sömu
skoðunar um það, hvar rafrot eigi
við, og Lopez Ibor (Lissabon), er
gerði grein fyrir rikjandi skoðunum
á því, hvenær skyldi beita hinuin
ýmsu aðferðum, rafroti, acethylcholini,
insúlindái.
Lopez Ibor telur rafrot koma sjald-
an til greina við geðklofa. Verði menn
að hafa það hugfast (áminnzt fundar-
skýrsla, bls. 104), „að krampameð-
ferðin, og þó einkum og enn frekar
insúlíndá og rafrot, framkalli „vef-
rænt geðástand“ („syndrome psycho-
organique“) meira eða minna viðloð-
andi, eftir þvi hve áköf og langvinn
lækningatilraunin hefur verið. „Vef-
rænt geðástand“ bætt ofan á geðklofa
hefur sömu verkun og lobotomí, og er
aðeins stigmunur á“. Hver læknir
verður að gera upp við samvizku sína,
hvort réttlætanlegt sé „að framkalla
„vefrænt geðástand“ og viðhalda
því“ “ í svona tilfellum.
Rafrot koma aðallega til greina við
háþunglyndi (melankolí) (bls. 105):
„depressions endogenes pures
charactérisé par la tristesse et de
l’inhibition vitale“. En nauðsynleg er
mjög nákvæm sjúkdómsgreining, og
forðast skal að beita rafroti skematiskt
við allar „endogen depressionir“, þvi
að þótt rafrotið sé ekki beint lifshættu-
legt, er það alls ekki saklaust, hvorki
frá almennu sjúkdómafræðilegu eða
sálsýkisfræðilegu sjónarmiði. Bersot,
svissneskur geðlæknir, sem reynt hef-
ur rafrot (einu sinni) á sjálfum sér,
kemst að þeirri niðurstöðu, að mein-
leysi þess sé aðeins utan frá, en alls
ekki innan frá, „meðvitundin sýnist
aðeins skýr utan frá, og vanlíðanin er
sár“.
Lopez Ibor heldur áfram: „Þar að
auki eru margir, einkum þunglyndir,
haldnir einhverri ósigrandi ofsa-
hræðslu við tilhugsunina um rafrot,
ofsahræðslu, sem ágerist við hvert
rafrot. Af þessum ástæðum hafa menn
reynt að fara vægilegar að sjúklingunum
(þ. e. svæfa þá áður). „Sumir sjúkling-
ar ala með sér þessa hræðslu, áður en
nokkuð er við þá gert, aðrir kenna
hennar eftir fyrsta rotið.“ Ekki vita
menn, hvað veldur þessari ofsa-
hræðslu, „en víst er, (bls. (106) að
þetta veldur mörgum þunglyndum og
ýmsum geðklofasjúklingum hræðileg-
um þjáningum ... svo að geðlæknir-
inn þarf að gera upp við sig, hvort
hann eigi að reyna að létta þjáningar
sjúklingsins af sjúkdómsins völdum
með því að valda honum öðrum þján-
ingum með meðferðinni.“ Yið þessu
er annaðhvort að gera, að takmarka
rafrot eingöngu við háþunglyndi eða
beita því í svæfingum. Eru flestir sem
hallast að hinu fyrra, vegna þess að
rafrot í svæfingu veldur miklu oftar
„vefrænu geðástandi“.
Hann telur, að i léttu þunglyndi
eigi rafrot ekki við. Maní, oflæti, telur
hann oftar versna og rafrot framkalli
aðeins „vefrænt geðástand“, sem feli
einkenni sjúkdómsins undir niðri.
Hann telur rangt að meðhöndla þung-
lyndi geðveilla með rafroti; sama er
að segja um alls konar taugaveiklun.
Hann telur, að í engum öðrum geð-
veikitilfellum komi rafrot til greina,
nema til þess að draga úr „abstinens“-
einkennum morfínista.
í þessu framsöguerindi á alþjóða-