Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1951, Blaðsíða 201

— 199
1951
fundi geðlækna í París 1950 mun
Lopez Ibor hafa sett fram skoðun
hávaða þeirra lækna, sem yfirhöfuð
beita rafroti.
í umræðum um, hvenær skuli beita
rafroti, segir annar merkur fyrirsvars-
maður þeirrar aðgerðar (J. M. Sci.,
janúar 1951, bls. 135—139), Wm.
Sargant (London), sem m. a. hefur
gefið út mikið notaða handbók um
ýmsar geðlækningaaðferðir:
„Hér eru læknar oft ruglaðir í rím-
inu. Rafrotin hafa gefizt svo vel i
ákveðnum tilfellum geðsjúkdóma, svo
auðvelt er að framkvæma þau og
beita þeim við hvað eina, að hætta
er ú, að þeir, sem fyrir þeim berjast,
geri sömu vitleysurnar og þeir, sem
ákafast berjast fyrir sálgreiningu eða
Christian Science, sem sé telji, að í
stærri eða minni skömmtum megi
beita þeim við allar tegundir sjúk-
dóma og sjúkdómsmynda með von um
einhvern árangur ...“ og (bls. 136)
„... jafnframt er augunum lokað
fyrir allri þeirri eymd og djúpstæðu
hræðslu, sem þetta vopn veldur, þegar
þvi er beitt við rangan sjúkling, á
röngum tíma i veikindunum, eða i
röngum skömmtum, eða ranglega end-
urtekið, þegar fyrri meðferð hefur
ekki gefið einhverja von um árangur,
eða skilyrðin ekki breytzt, svo að von
megi gera sér um hann ...“ Að ljósta
alla sjúklinga á geðveikraspítölum
margendurteknu rafroti (slíkt var til
á sumum spitölum, H. T.), telur hann
„ægilega uppástungu um hroðalegt
framferði“.
Hann telur, að ótvírætt eigi að
beita rafroti við eina ákveðna þung-
lyndistegund roskins fólks, en varar
jafnframt við því að beita því of
snemma, „það er oft óþarfa meðferð,
sem verður til þess að valda viðbótar-
þjáningum“. Hann telur einnig, að ekki
eigi að beita rafroti við maní, aldrei
við kviða eða ýmiss konar tauga-
veiklun.
I niðurlagi greinar sinnar segir
hann: „Ef rafroti er beitt sparlega, i
völdum tilfellum og varlega, verður
það að teljast eitt af verðmætustu
læknisaðgerðum okkar. En sé haldið
áfram að beita þvi við allar tegundir
sjúklinga, sem af tilviljun lagast ekki
við einföldustu sólarlækningu, eins og
engan veginn er sjaldg'æft enn þann
dag í dag, þó mundu minni heildar-
þjáningar af því leiða að leggja það
með öllu niður heldur en áframhald-
andi iðkun þess í daglegri praxis.“
Ég hef hér getið um, i hverjum
sjúkdómstilfellum rafrot komi helzt
til greina, að dómi fremstu manna,
sem á annað borð beita því.
Árangurinn af meðferðinni (sem ég
get nánara um síðar), þegar hún tekst
vel, er eingöngu sá, að veikindakastið
kann að styttast. En allmargir telja,
að sjúklingar þessir veikist fremur
aftur, svo að þá er talinn er saman
veikindatíminn yfir 5 ár, verði hann
a. m. k. ekki styttri hjá þeim, sem
hafa verið rafrotaðir.
Þeim sjúklingum einum batnar, sem
talið er, að mundi batna hvort sem
væri og batna fullkomlega. En í all-
mörgum sjúklingum, sem rafrotaðir
hafa verið, helzt „vefræna geðástand-
ið“ lengur eða skemur, oft svo að
sjúklingurinn er langt frá því að vera
heill heilsu, þegar hann fer undan
læknishendi, þó að hann virðist verða
það smám saman eftir á. En i mörgum
slíkum tilfellum er þó augljóst, að
einhverjir hinna fínni strengja í sál
mannsins eru slitnir eða þeim hefur
verið burtu kippt, en því er oft frekar
öfugt farið, þegar melankolí batnar án
rafrots.
í allmörgum tilfellum helzt „vef-
ræna geðástandið" að meira eða
minna leyti. Sjúklingurinn hefur þá
fengið varanlega vefræna skemmd i
heilann í stað tímabundinnar, starf-
rænnar geðveiki, sem eðli sínu sam-
kvæmt annars batnar.
Auk þessa „vefræna geðástands“,
sem síðar verður nánara vikið að,
geta komið fyrir önnur óhöpp, þó að
mjög séu þau mistíð.
Einna rækilegast yfirlit yfir þau er
að finna lijá Gab. Desliaies og S.
Pellier, í Annales Medico-Psj'cho-
logiques, október 1950. Eru þeir
ákafir áhangendur rafrotanna og verða
ekki vændir um að sverta meðferð-
ina um of. Er yfirlit þeirra mjög langt,
en ég get aðeins stuttlega um hið