Strandapósturinn - 01.06.2009, Side 73

71
Þá er einnig vitað að franski landkönnuðurinn Jacques Cartier
kom að Lárentsfljóti 1535 og segir hann í frásögn sinni að
„báðum megin fljótsins hafi þeir fundið mikinn vínvið hlað-
inn þrúgum“. Segir jafnframt, „að þar sem ekki sé um ræktun
eða grisjun að ræða, séu þrúgurnar ekki eins stórar og sætar
og heima í Frakklandi“. Þess má geta að nyrðri vínræktarhéruð
Frakklands eru á svipaðri breiddargráðu og Lárentsfljótssvæðið.
Þetta styður því enn frekar þá skoðun að villtur vínviður hafi
vaxið þarna á dögum Vínlandsferðanna, enda lofthiti að sumri
vafalítið svipaður á þeim tíma og nú er. Athyglisvert er einnig
að á Orleanseyju við ósa Lárentsfljóts fann Cartier svo mikið
af vínberjum að hann gaf eyjunni nafnið Bakkusarey, en það
gefur til kynna að þarna hafi verið mikið af vínberjum á 16. öld.
Hafa ber í huga í þessu sambandi að vínþrúgur eru almennt
mjög misstórar. Má t.d. nefna að á vínekrum í Ungverjalandi,
þar sem undirritaður þekkir vel til, er meðalstærð vínberja
um 2 cm í þvermál (belgvídd), en nokkur hluti þeirra er þó
aðeins 1,0–1,5 cm. Smærri þrúgur innihalda yfirleitt minna syk-
urmagn en stærri þrúgur og eru venjulega heldur súrari. Vín
úr þessum blönduðu vínberjum eru þó talin vera í tiltölulega
háum gæðaflokki. Geta má þess einnig að þegar vínekra fer úr
ræktun verða vínberin áberandi minni, en vínviðurinn heldur
þó áfram að vaxa og bera ávöxt. Þetta gæti auðvitað einnig átt
við villta vínviðinn á Vínlandi. Villtar vínþrúgur við Lárentsfljót í
dag eru taldar vera af tegundinni „Vitis riparia“, árbakkaþrúgur,
og sagðar fremur súrar, en eru þó að einhverju marki notaðar
til víngerðar. Cartier gaf þeim að vísu hærri einkunn eins og
að ofan greinir, en telur þær þó ekki sambærilegar að gæðum
við franskar þrúgur. Verður því að ætla að vínþrúgur Leifs og
Tyrkis suðurmanns hafi náð svo góðum þroska að úr þeim hafi
þeir getað búið til vín af ásættanlegum gæðum. Hafa ber einnig
í huga að Vínlandsfararnir voru ekki vanir vínum og víndrykkju
og hafa því varla þekkt gæðavín þess tíma í Evrópu. Hins vegar
hafa þeir, sumir að minnsta kosti, vafalítið kynnst víni á ferðum
sínum um Norðurlönd og jafnvel í Þýskalandi. Tyrkir suðurmað-
ur þekkti auðvitað vín frá heimahögum sínum og hefur án efa
lýst þeim eðla drykk fyrir félögum sínum og sjálfsagt ekki sparað
hástigs lýsingarorðin. Með hliðsjón af framansögðu er eðlilegt að