Úrval - 01.06.1951, Qupperneq 105

RAUÐA MYLLAN
103
að láta sig dreyma um Júlíu,
hann afklæddi stúlkur í hugan-
um, svaf illa og vaknaði þreytt-
ur og úrillur á morgnana.
Eitt kvöld, þegar hann gat
ekki staðizt mátið lengur, ók
hann til Brasserie Moncey við
Clichytorg. Listamenn fóru
sjaldan þangað. Það stóð við
fjölfarna verzlunargötu og
hvarvetna voru búðir og kaffi-
hús.
Þegar Henri kom inn í kaffi-
húsið, sá hann strax, að hann
hafði valið réttan stað. Veit-
ingasalurinn var fullur af fólki
en hann þekkti engan mann. Og
kvenfólkið — allstaðar fullt af
kvenfólki!
Hann bað um glas af líkjör
og fór að virða stúlkurnar fyrir
sér og ,,veiðiaðferðir“ þeirra.
Þær virtust fara eftir föstum
reglum. Maður kom inn, settist
við borð og bað um vín. Hann
var varla seztur, þegar stúlka
vék sér að honum og spurði
hann hvað klukkan væri. Ef
maðurinn brást illur við og
benti á stóru veggklukkuna í
salnum, varð ekki af frekari
samningsumleitunum. Stúlkan
yppti þá öxlum og gekk aftur
að borði sínu. En tæki gestur-
inn upp úrið, bæri það brosandi
upp að eyranu og segði stúlk-
unni, að klukkuna vantaði
stundarfjórðung í tíu, tók hún
sér umsvifalaust sæti við hlið
hans.
Athygli hans beindist að þrif-
legri stúlku, sem sat við næsta
borð. Hún krosslagði fæturna,
kveikti sér í vindlingi og fór að
lesa bréf, sem hún tók upp úr
tösku sinni.
Hann hallaði sér í áttina til
hennar. „Ungfrú,“ hvíslaði
hann, „viljið þér ekki drekka
eitt glas með mér?“
Hún leit á hann. „Sjáið þér
ekki, að ég er annað að gera?
Ef ég hefði eins andlit og lappir
og þér, þá myndi ég ekki láta
nokkurn mann sjá mig.“ Og hún
hélt áfram að lesa bréfið.
Orð hennar fóru um hann
eins og rafstraumur. Andartak
fannst honum hann vera að
deyja. Svo það var þá satt . . .
Jafnvel skækja vildi ekki líta
við honum. Engin stúlka myndi
vilja eiga hann. Hann myndi
alltaf verða einmana. Hann var
krypplingur — hlægilegur
dvergkrypplingur. Og engin
stúlka myndi nokkurn tíma
elska hann.
Hann varð gripinn örvænt-
ingu og tárin runnu niður
vanga hans. Hann huldi andlit-
ið í höndum sér og andvarpaði:
„Mamma, hvers vegna lofaðir
þú mér ekki að deyja?“
*
Adéle greifafrú sat á svölum
Malroméhallar og horfði á
Henri, sem lá sofandi á bekk í
forsælunni.
Loksins var hann kominn
heim! För hans út í heiminn
hafði misheppnazt, en þó farið
vel. Veslings Riri, hann hafði
verið örvinglaður yfir því að