Úrval - 01.06.1959, Page 41

DÁLEIDDIR SJÚKLINGAR
Þegar lækna skal sjúkdóm,
sem á sér sálrænar orsakir, er
það höfuðnauðsyn að komast
fyrir rætur hans. Sálgreining
getur oft komið að góðu gagni,
en hún tekur venjulega langan
tíma, mánuði eða jafnvel ár.
Með dáleiðslu má oft finna upp-
sprettu meinsins á nokkrum
klukkustundum.
Það er ekki alltaf auðvelt
verk að beita dáleiðslu við sjúkl-
inga. I mörgum tilfellum kostar
það alltað hálftíma erfiðri vinnu
að fá þá til að sofna, og sumir
láta sig ekki fyrr en eftir marg
endurteknar tilraunir. Þegar dá-
leiða á mann í fyrsta skipti, á
alltaf að skýra málið fyrir hon-
um, áður en tilraunin hefst. Ég
segi við sjúklinga mína:
„Þegar þér eruð í dásvefnin-
um get ég talað við yður, þér
getið talað við mig, þér vitið
um allt sem gerist, og þér miss-
ið ekki meðvitund."
Mjög oft er sjúklingnum létt-
ir að því að vita, að ekki á að
svipta hann meðvitund.
Þegar sjúklingurinn er orð-
ínn rólegur er séð fyrir líkam-
legum þægindum hans með því
að láta hann leggjast út af á
mjúkum legubekk eða setjast í
hægindastól í hvíldarstellingu,
með púða við höfuðið, svo að
hálsvöðvar hans séu slakir.
Þægindi, hlýtt herbergi og
skyggð ljós eru mjög mikilvæg
atriði.
Einföld tilraun leiðir í ljós,
hvort sjúklingurinn sé móttæki-
ÚRVAL
legur fyrir sef junina. Til dæmis
bið ég hann að horfa á ein-
hverja nöglina á fingrum sér og
segi honum, að meðan hann
horfi á hana lyftist fingurinn
upp léttur eins og fjöður. Ef
fingurinn lyftist, skilur sjúkl-
ingurinn, að hann verði auðveld-
lega dáleiddur. Meðan hann er
að horfa á nöglina segi ég hon-
um, að augnalok hans séu að
þyngjast meir og meir og hann
sé orðinn mjög syfjaður. Ef
hann lokar augunum svo fast,
að hann getur ekki opnað þau,
segi ég honum að falla í dýpri
svefn.
Fyrir mörgum árum dáleiddi
Wetterstrand prófessor í Stokk-
hólmi fjölda sjúklinga í einu. I
tveim stórum herbergjum, sem
voru hljóðdeýfð með gólfábreið-
um og gluggatjöldum, kom hann
fyrir nokkrum hægindastólum,
legubekkjum og baðstólum.
Sjúklingarnir, sem voru í her-
bergjunum fyrst í stað, var fólk
sem hann hafði haft undir
höndum áður og reynzt mjög
móttækilegt. En svo kom hann
með nokkra nýja sjúklinga.
Hann gekk að hverjum einasta
sjúkling, sem fyrir var, og hvísl-
aði í eyra hans „sofðu rótt“ —
það var fyrirfram ákveðið
merki.
Nýju sjúklingarnir urðu svo
forviða að sjá svo margar dá-
leiddar manneskjur, sem við
minnstu bendingu vöknuðu af
svefni eða framkvæmdu skipan-
ir steinsofandi, að flestir þeirra
37